We eindigden de laatste aflevering van dossier media met de documentaire We Live in Public. En op zich is dit werk een mooie link tussen de laatste aflevering in onze media-reeks: Open Source en de Wild, Wild Web en dit volgend stuk in ons privacy-verhaal. Mocht u ze dus nog niet gezien hebben, kan u ze onderaan de gelinkte blog terugvinden (of toch het eerste deel van zes, waarna u de rest kan aanklikken)
Waarom is deze documentaire relevant? Wel, omdat ze, met als voorbeeld Josh Harris zelf, een voorbeeld geeft van een duistere kant van internet. Die emotionele drang die Harris voelde om die nieuwe interconnectiviteit te onderzoeken, continuë verbondenheid via camera en chat, zelfs 24/7 uitzenden van zijn leven,... wel, die drang zelf is misschien niet in dezelfde mate aanwezig bij ons - momenteel dan toch - maar steeds meer mensen gaan wel steeds verder met hun online identiteit op te bouwen. Foto's op flickr, korte gedachten op twitter of facebook, je reisreportage krijgt daar ook een plek, we taggen en untaggen, posten iets waarvan we stiekem hopen dat het 'geliket' wordt,... En een (klein) stuk van ons is steeds weer teleurgesteld als dat nog niet gebeurd is. Het verhaal van Harris in gedachten houdend, bestaat er dan misschien een reële kans dat die virtuele identiteit en de drang om als individu/identiteit opgemerkt én goedgekeurd te worden dmv likes, views, e.d. uiteindelijk uitmondt in een emotionele roep naar waardering in het zwarte gat van het web? Of kortweg: is dat allemaal wel gezond? In onze blog De Groene Revolutie bespraken we al uitvoerig over de geschiedenis van cannabis en zijn mogelijke pro's en contra's. Wie geen genoeg kan krijgen van het onderwerp kan nu kijken naar de documentaire What If Cannabis Cured Cancer? Zoals gewoonlijk heb ik de video hieronder geplaatst maar de comment-sectie op youtube zelf staat vol links naar tientallen medische publicaties over cannabis, THC, CBD en zijn effecten. Veel kijk en leergenot. De cannabisdiscussie. Oh jawel. Net toen u dacht dat dat debat wel eventjes in de ijskast kon blijven, haalde het Antwerpse stadsbestuur het terug in de warme woonkamer. Waar het thema kan ontdooien, rotten, walmen én ons verplichten om het onder ogen te zien alvorens het hele zaakje danig begint te stinken.
En gelukkig maar. Want wees nu eerlijk, zo'n halfslachtig gedoogbeleid dat middels een gerechtelijke omzendbrief wel of niet leidt tot een wurggreep van de sterke arm der wet was altijd al een draak van een systeem. Er is over Monsanto al veel gezegd en geschreven, maar misschien komen we daardoor wel op een punt waar we de bomen van het bos niet meer zien. Zodat we bij gebrek aan beter ons maar vasthouden aan onze gevormde ideologie: namelijk dat GGO's (of Genetisch Gemodificeerde Organismen) ofwel de toekomst en de redding zijn van de voedselproblematiek in de wereld of dat ze puur kwaad en vergif zijn die onze verdoemenis inluiden.
|