Jawel, het heeft even geduurd voor de volgende post, maar ik ben dan ook druk bezig geweest met herorganiseren. Maar 't is voor de goeie zaak, want de chaotische soep waarin ik vroeger stond te roeren is nu iets meer geplaatst waardoor ik niet alleen (hopelijk) productiever ga kunnen zijn bij het schrijven en researchen, maar ik nu ook bijvoorbeeld terug weet dat ik nog enkele kaarsen heb in de verre uithoek van mijn kast. 't Heeft een bevrijdend gevoel om te weten wat waar ligt en ik geraak nu dingen kwijt die al jaren rondslingerden in mijn stede maar ik nu een plek kan geven (de vuilbak)
Dus in het kort: er zitten een hoop toekomstige posts in de pijplijn waarvoor de research wat beter geordend is en vermoedelijk komt er zelf iets in de Another Brick-sectie over mijn recente organisatie-ervaringen. Maar goed, op naar het thema van de dag.
In het derde luik van deze reeks over komedie met kloten zijn we aanbeland bij Bill Hicks. Het is een cliché maar de uitspraak “The flame that burns twice as bright burns half as long” is op het lijf geschreven van de man. Hij werd amper 32 jaar oud, maar slaagde er toch in om op die geringe leeftijd de status van legende te verdienen.
Niet dat hij zomaar out of the blue aan kwam waaien. Zijn biopic leest alsof standup zijn lotsbestemming was. Als jonge tiener ontsnapte Bill 's avonds dan ook uit het ouderlijke huis, weg van de supervisie van moeder en vader Hicks. Niet om te drinken of achter de meisjes te zitten, maar om op het podium te kruipen en de mensen aan het lachen te brengen. Werkend aan de weg naar de top.
Die er helaas nooit écht kwam. Daarvoor was hij dan ook net iets te contraire en iets te weinig de smooth showman die net achter het lijntje weet te blijven. In het begin van zijn carrière kwam het al eens tot een aanvaring tussen het publiek en de schenenschoppende, cynismespuiende Hicks. Eén van zijn veelgebruikte quotes was dan ook: "I don't mean to sound cold or cruel or vicious, but I am, so that's the way it comes out".
Maar oordeel vooral niet te vlug. Hicks was geen gratuit onbeschofte lul. Nee, hij was een man met een missie. Een missie tegen consumentisme, politiek en nieuwspropaganda. En vooral de Amerikaanse apathie. Mensen die alles zomaar ondergaan en elke lepel die voor hun mond gehouden wordt zonder al te veel vragen inslikken. En als hij dan onpopulair werd omdat hij zijn toehoorders uit hun vaste patronen poogde te schoppen, dan was dat maar zo.
Dus in het kort: er zitten een hoop toekomstige posts in de pijplijn waarvoor de research wat beter geordend is en vermoedelijk komt er zelf iets in de Another Brick-sectie over mijn recente organisatie-ervaringen. Maar goed, op naar het thema van de dag.
In het derde luik van deze reeks over komedie met kloten zijn we aanbeland bij Bill Hicks. Het is een cliché maar de uitspraak “The flame that burns twice as bright burns half as long” is op het lijf geschreven van de man. Hij werd amper 32 jaar oud, maar slaagde er toch in om op die geringe leeftijd de status van legende te verdienen.
Niet dat hij zomaar out of the blue aan kwam waaien. Zijn biopic leest alsof standup zijn lotsbestemming was. Als jonge tiener ontsnapte Bill 's avonds dan ook uit het ouderlijke huis, weg van de supervisie van moeder en vader Hicks. Niet om te drinken of achter de meisjes te zitten, maar om op het podium te kruipen en de mensen aan het lachen te brengen. Werkend aan de weg naar de top.
Die er helaas nooit écht kwam. Daarvoor was hij dan ook net iets te contraire en iets te weinig de smooth showman die net achter het lijntje weet te blijven. In het begin van zijn carrière kwam het al eens tot een aanvaring tussen het publiek en de schenenschoppende, cynismespuiende Hicks. Eén van zijn veelgebruikte quotes was dan ook: "I don't mean to sound cold or cruel or vicious, but I am, so that's the way it comes out".
Maar oordeel vooral niet te vlug. Hicks was geen gratuit onbeschofte lul. Nee, hij was een man met een missie. Een missie tegen consumentisme, politiek en nieuwspropaganda. En vooral de Amerikaanse apathie. Mensen die alles zomaar ondergaan en elke lepel die voor hun mond gehouden wordt zonder al te veel vragen inslikken. En als hij dan onpopulair werd omdat hij zijn toehoorders uit hun vaste patronen poogde te schoppen, dan was dat maar zo.
In tegenstelling tot zoveel andere komieken hield Hicks zich niet in. Amerikaanse politiek moest er dan ook aan geloven. Niet op een fluwelen-handschoen of partizaanse mijn-politipop-is-beter-dan-jouw-politipop-manier. Nee, de handschoenen werden verwijderd. Kneukels werden gescherpt. Boksijzers werden bevestigd. Pruimtabak met bijtend zuur was klaar om uitgespuwd te worden. En iedereen die in het publiek zat, zou het geweten hebben.
Of je nu zou denken dat oorlog voor de 'goeie zaak' is of om het land te redden. Of je nu geloofde in het officiële Kennedy-aanslag-verhaal. Alles moest er aan geloven.
Of je nu zou denken dat oorlog voor de 'goeie zaak' is of om het land te redden. Of je nu geloofde in het officiële Kennedy-aanslag-verhaal. Alles moest er aan geloven.
Niet enkel de politiek hoorde bij zijn schietschijven. Bill ging tekeer tegen alle gevestigde heilige huisjes. En dan vooral het heiligste huisje van allemaal: religie. Als je zoals Bill afkomstig was uit het Zuiden van de US, werd je uiteraard maar al te vaak geconfronteerd met devote christenen. Niet dat hij dogmatisch anti-christen was. Zo vernoemt hij Jezus evengoed in een lijst met 'grote mensen' uit het verleden. 't Ging hem meer om dogmatisch geloof en intellectuele stilstand. Mensen die geloven dat de aarde enkele duizenden jaar oud is en de schepping gebeurd is zoals het in Genesis beschreven staat, maar tegelijk als 'goede christenen' zonder schroom hun religieuze tegenstanders verwensen en uit de weg zouden ruimen. In zijn visie liepen er in zijn contreien behoorlijk wat mensen die nood hadden aan een intellectuele stroomstoot. Die domheid was dan ook een geliefkoosd doelwit van de man. Of zoals hij het stelde: "Some people say: 'Revolution! Revolution! In Tenessee they are crying: 'Evolution! Evolution! We want our thumbs!'
Het laatste van zijn geliefkoosde onderwerpen sluit goed aan bij recente post De Groene Revolutie. Hicks was een uitgesproken voorstander van de legalisatie van drugs. En kwam er ook voor uit dat drugs negatieve eigenschappen hebben maar evengoed positieve.
Trouwens, één van zijn beste vrienden, Kevin Booth, is ook degene die het vele bootlegmateriaal na zijn dood heeft verspreid én recent twee documentaires maakte over het hele drugsverhaal: American Drug War: The Last White Hope (die al gelinkt stond bij de extra's van De Groene Revolutie) en het vervolg American Drug War II: Cannabis Destiny (trailer) en ook meewerkte aan American: The Bill Hicks Story die u onderaan deze post kan zien bij extra.
Trouwens, één van zijn beste vrienden, Kevin Booth, is ook degene die het vele bootlegmateriaal na zijn dood heeft verspreid én recent twee documentaires maakte over het hele drugsverhaal: American Drug War: The Last White Hope (die al gelinkt stond bij de extra's van De Groene Revolutie) en het vervolg American Drug War II: Cannabis Destiny (trailer) en ook meewerkte aan American: The Bill Hicks Story die u onderaan deze post kan zien bij extra.
Om af te sluiten wil ik graag nog een kant meegeven die, als het over Bill Hicks gaat, vaak vergeten wordt bij mensen die even uit hun ooghoek kijken en hem ogenblikkelijk afkeuren omdat hij te negatief was. Of omdat hij te fel te keer ging. Comedy gaat toch om ontspanning? zullen ze opperen.
Wel nee, zoals hierboven al geschreven staat, was Hicks een man met een missie. Ja, soms schopte hij in het rond. Schelde hij. Botste en kwetste hij de mensen met wie hij in contact kwam. Maar hij was evengoed een dromer. Een poëet die geloofde dat het gevecht het waard was om te voeren. En daarvoor alleen al onze bewondering verdient.
Wel nee, zoals hierboven al geschreven staat, was Hicks een man met een missie. Ja, soms schopte hij in het rond. Schelde hij. Botste en kwetste hij de mensen met wie hij in contact kwam. Maar hij was evengoed een dromer. Een poëet die geloofde dat het gevecht het waard was om te voeren. En daarvoor alleen al onze bewondering verdient.
Extra: