De vierde aflevering alweer in onze blik op comedy en deze keer duiken we wat dieper in het verleden. En dan wel naar de satirisch-politieke wereld van Yes, Minister en zijn opvolger Yes, Prime Minister.
Stel je even voor dat je een BBC-programmadirecteur bent. Op een dag komt iemand aandraven met een idee voor een komische sitcom. Een sitcom die zich afspeelt in de exuberante, dynamische, zelfs florissante wereld van de bureaucratie. Met grijze bureaus, politieke schermutselingen en overgestoffeerde nietszeggende retoriek. De stilte die zou volgen op de pitch zou gedefinieerd worden als anti-geluid. Een zwart gat voor elke voorzichtige woordaanzet, ongewild lichaamsgeluid of nerveus voetgeschuifel (zelfs op die zachte Perzische mat met die soundproof mocassins)
Al een geluk dat er die dag iemand achter dat bureau zat die de reeks een kans gaf. Een kans die glorieus werd ingevuld. Mede dankzij de uitmuntende cast. En het betere scenariowerk. Dat geïnspireerd werd door mensen achter de schermen die uit de biecht klapten over wat er zich achter de facade van het politiek toneel allemaal afspeelde.
De reeks draaide hoofdzakelijk rond het eeuwige steekspel tussen bureaucraten en politici en werd gepersonifieerd door de (prime) minister Jim Hacker en zijn permanent secretary Humphrey Appleby (de leiding van het bureaucratisch apparaat). Tussen die twee stond de personal secretary van de minister die zijn twee bazen zo goed en kwaad mogelijk probeerde van dienst te zijn.
Het volledige verhaal van de reeks is onderaan te vinden in een kort portret over de reeks met de schrijvers/bedenkers en de nog enig levende acteur van het drietal, de personal secretary Bernard.
Het interessantste aan Yes, Minister was dat dmv de bronnen die de schrijvers hadden veel van wat vertoond werd, gebaseerd was op waargebeurde feiten of situaties. Onderwerpen als onderwijs, kunstsubsidies, bankiers, positieve discriminatie, bureaucratische groei, defensie, buitenlandse handel,...passeerden allemaal de revue en zorgden voor kostelijk amusement. Maar tegelijkertijd ook leerrijk kijkvoer (ondanks de fictieve saus waarmee de echte elementen duchtig werden vermengd)
De reeks stamt misschien wel uit de jaren '80 maar is nog altijd spitant in al zijn woordelijk geduelleer en politieke satire. Hier en daar kom je uiteraard terecht bij onderwerpen die eerder thuishoorden in dat tijdperk (het Westen-Sovjet-dualisme bijvoorbeeld) maar niettemin blijft het de moeite waard om kennis mee te maken en zijn de meeste onderwerpen vandaag de dag nog altijd even actueel als vroeger.
Zo kunnen we bijvoorbeeld het verschil leren tussen principe en praktijk.
Al een geluk dat er die dag iemand achter dat bureau zat die de reeks een kans gaf. Een kans die glorieus werd ingevuld. Mede dankzij de uitmuntende cast. En het betere scenariowerk. Dat geïnspireerd werd door mensen achter de schermen die uit de biecht klapten over wat er zich achter de facade van het politiek toneel allemaal afspeelde.
De reeks draaide hoofdzakelijk rond het eeuwige steekspel tussen bureaucraten en politici en werd gepersonifieerd door de (prime) minister Jim Hacker en zijn permanent secretary Humphrey Appleby (de leiding van het bureaucratisch apparaat). Tussen die twee stond de personal secretary van de minister die zijn twee bazen zo goed en kwaad mogelijk probeerde van dienst te zijn.
Het volledige verhaal van de reeks is onderaan te vinden in een kort portret over de reeks met de schrijvers/bedenkers en de nog enig levende acteur van het drietal, de personal secretary Bernard.
Het interessantste aan Yes, Minister was dat dmv de bronnen die de schrijvers hadden veel van wat vertoond werd, gebaseerd was op waargebeurde feiten of situaties. Onderwerpen als onderwijs, kunstsubsidies, bankiers, positieve discriminatie, bureaucratische groei, defensie, buitenlandse handel,...passeerden allemaal de revue en zorgden voor kostelijk amusement. Maar tegelijkertijd ook leerrijk kijkvoer (ondanks de fictieve saus waarmee de echte elementen duchtig werden vermengd)
De reeks stamt misschien wel uit de jaren '80 maar is nog altijd spitant in al zijn woordelijk geduelleer en politieke satire. Hier en daar kom je uiteraard terecht bij onderwerpen die eerder thuishoorden in dat tijdperk (het Westen-Sovjet-dualisme bijvoorbeeld) maar niettemin blijft het de moeite waard om kennis mee te maken en zijn de meeste onderwerpen vandaag de dag nog altijd even actueel als vroeger.
Zo kunnen we bijvoorbeeld het verschil leren tussen principe en praktijk.
Leren we hoe je als overheid omgaat met wapenverkoop, de moraliteit van de overheid en hoe je jezelf uit een catch-22 situatie kan murwen (2 videoclips)
Krijgen we een korte resumé van een groot deel van administratieve werkzaamheden.
Leren we hoe enquêtes afgenomen worden en waarom we er beter niet te veel waarde aan hechten als we niet weten hoe ze gevoerd zijn.
Leren we waarom centraal gezag decentralisatie niet ziet zitten.
Hoe Groot-Brittannië naar de EU kijkt (als een soort Game of Thrones blijkbaar)
Hoe een ongewild idee monddood kan gemaakt worden (of de macht van de rapporteur)
Hoe Game Theory werkt met kernwapens.
En een gemiddeld staaltje van verstaanbare wetteksten en reguleringen.
Dit waren slechts enkele korte fragmenten en de volledige afleveringen zijn meer dan de moeite waard (en vaak ook integraal terug te vinden op youtube als iemand ze nog eens upload). Satire gegrond in de realiteit of toch eerder fictie? Ik laat het u graag zelf bepalen. Voor liefhebbers van Britse humor, politieke satire en het betere woordwerk is de hele reeks naar mijn bescheiden opinie gefundenes fressen.
Onderstaande video is nog eens de beloofde blik achter de schermen. Een leuke kanttekening (die ook aangehaald wordt) is dat de reeks die draait rond de strijd tussen aandachtszoekende en behaagzieke politici en machtsgeile en paternalistische bureaucraten, mede uit de pen kwam van iemand waarvan achteraf naar voor kwam dat deze speechen schreef voor Margaret Thatcher. Jawel, die iron lady dan wel bitch (al naargelang de bron) die jaren 'vocht' tegen te veel bureaucratie. In het filmpje zelf wordt naar voren geschoven dat die achtergrond geen enkele invloed had op zijn werk hier, maar in hoeverre zoiets strookt met de werkelijkheid...
Soit, het is maar een korte bedenking waar ik niet te veel de aandacht wil aan geven, dus laat het uw gelach niet tegenhouden.
Onderstaande video is nog eens de beloofde blik achter de schermen. Een leuke kanttekening (die ook aangehaald wordt) is dat de reeks die draait rond de strijd tussen aandachtszoekende en behaagzieke politici en machtsgeile en paternalistische bureaucraten, mede uit de pen kwam van iemand waarvan achteraf naar voor kwam dat deze speechen schreef voor Margaret Thatcher. Jawel, die iron lady dan wel bitch (al naargelang de bron) die jaren 'vocht' tegen te veel bureaucratie. In het filmpje zelf wordt naar voren geschoven dat die achtergrond geen enkele invloed had op zijn werk hier, maar in hoeverre zoiets strookt met de werkelijkheid...
Soit, het is maar een korte bedenking waar ik niet te veel de aandacht wil aan geven, dus laat het uw gelach niet tegenhouden.
Oh ja, blijkbaar - en het was nieuw voor mij - is Yes, Prime Minister gereïncarneerd sinds dit jaar. De oude actoren zijn al op het schap gezet (2 op het 'permanente') maar de schrijvers zijn nog dezelfde als vroeger.
Zelf heb ik nog maar enkele fragmenten gezien, maar het is een jammerlijke mengeling van een foute casting en dito acteerwerk (van matig tot schaamtelijk) Met op het eerste zicht scenarios en dialogen die best nog wel te pruimen zijn en met de oorspronkelijke giganten in gedachten ongetwijfeld veel beter zouden geklonken hebben (met als onderwerp meer hedendaagse topics als de financiële crisis of de opwarming van de aarde)
Geen liefhebberij voor mijn gevoelige ogen en oren, maar wie weet vindt u het fantastisch. Of niet.
Zelf heb ik nog maar enkele fragmenten gezien, maar het is een jammerlijke mengeling van een foute casting en dito acteerwerk (van matig tot schaamtelijk) Met op het eerste zicht scenarios en dialogen die best nog wel te pruimen zijn en met de oorspronkelijke giganten in gedachten ongetwijfeld veel beter zouden geklonken hebben (met als onderwerp meer hedendaagse topics als de financiële crisis of de opwarming van de aarde)
Geen liefhebberij voor mijn gevoelige ogen en oren, maar wie weet vindt u het fantastisch. Of niet.