Toekomstig democratisch presidentskandidate Hillary Clinton - of waarom dacht u dat ze plaats ruimde voor Kerry? - windt er in deze toespraak geen doekjes om (voltallige versie met als toemaatje Kerry in de intro) De Verenigde Staten zijn de infowar aan het verliezen.
Oorlog voer je immers niet enkel met tanks, straaljagers of slagschepen. Nog voor er ooit één militair wordt uitgestuurd is de psywar of (des)informatie-oorlog allang begonnen. Een groot aspect van oorlog draait dan ook om het psychologische. Zorgen dat de eigen natie - liefst vendelend en met trotse hand geplaatst op het heftig patriottisch hart - gezwind in de pas loopt met de oorlogstrom. En er tegelijkertijd voor zorgen dat de bevolking van de concurrentie gedemotiveerd en vertwijfeld raakt. En het gezag van het centraal bestuur ondermijnd wordt. De vendels verbrand. Psychologische oorlogsvoering heet zoiets dus.
Oorlog voer je immers niet enkel met tanks, straaljagers of slagschepen. Nog voor er ooit één militair wordt uitgestuurd is de psywar of (des)informatie-oorlog allang begonnen. Een groot aspect van oorlog draait dan ook om het psychologische. Zorgen dat de eigen natie - liefst vendelend en met trotse hand geplaatst op het heftig patriottisch hart - gezwind in de pas loopt met de oorlogstrom. En er tegelijkertijd voor zorgen dat de bevolking van de concurrentie gedemotiveerd en vertwijfeld raakt. En het gezag van het centraal bestuur ondermijnd wordt. De vendels verbrand. Psychologische oorlogsvoering heet zoiets dus.
Wat kunnen we nu leren uit dit kort fragment. Wel ten eerste lijkt die informatie-oorlog zelfs in tijden van vrede volop aan de gang. Als Hillary spreekt over de 'concurrerende' landen die met eigen medianetwerken op de proppen komen om hun boodschap uit te brengen (Russia Today, Press TV (Iran) Al Jazeera,...) dan geeft ze hiermee aan dat de Amerikaanse hegemonie in de informatiestrijd bedreigd wordt. Met landen waar het officieel (nog) niet mee in oorlog is. Impliciet bevestigt dit ook nog eens dat informatie van de kant van de USA tegenover de opkomende rivalen waarschijnlijk even onderhevig was en is aan beïnvloeding ten voordele van het eigen imago en de destabilisatie van de 'tegenpartij' dan wat de concurrentie nu poogt te doen.
Hitler's only got one ball
De macht over informatie is altijd al belangrijk geweest. En ook in vroegere tijden werkten deze technieken wonderwel. De geschiedenis heeft er onder andere een heel stel mythes aan overgehouden die de meeste mensen tot op heden nog altijd geloven. Enkele voorbeelden. Napoleon die als tirannieke dwerg werd afgebeeld door de Engelsen. Terwijl de man met zijn 1m68 een voor die tijd gemiddelde lengte bezat. Wortelen die zo goed zouden zijn voor de ogen. Terwijl het Britse propaganda-diensten waren die de uitvinding van radar voor de Duitsers verborgen wilden houden met deze nonsens (onze piloten kunnen in het donker werken omdat ze kilo's wortels eten!!) En wie kan de dictator der dictatoren vergeten, Dolf de Mof, die slechts één testikel bezat en zijn opgekropte frustratie dan maar op de wereld uitwerkte. Hele generaties Engelsen kennen allemaal de hit 'Hitler's only got one ball' (op de melodie van 'Sjarel, ik heb uw gat gezien') Nochtans was deze ontmanning van de Duitse furie even fictief als de magische wortelen. Waarschijnlijk. Waar of niet, de kracht van deze ridiculisering uit WO II blijft nog altijd een machtig staaltje van psychologische oorlogsvoering. Ridiculiseren. Kleineren. Liegen. Mythes lanceren. Een gunstig 'klimaat' installeren. Zoveel tegenstrijdige berichten naar buiten brengen dat niemand er kop noch staart aan kan vinden. Zelfs als we denken dat de aap eindelijk uit de mouw der obscuriteit was gekomen.
De Oekraïense seizoenen
Na de Oekraïense lente leek nog maar eens een populair gedragen volksbeweging er voor te zorgen dat er weer wat meer vrijheid in de wereld kwam. De eerste zwaluw werd echter nogal vlug teruggestuurd wanneer nog maar eens bleek dat in het spel der seizoenen een prille lente soms vlug over kan gaan in een barre winter. Niet dat we met zijn allen zo vaak het wel en wee van het land volgden. Een hoop Oekraïners met een oranje-fetisj die je normaal enkel bij onze noorderburen aantreft. Een president die op korte tijd de huid kreeg van een tachtigjarige. Een nieuwe president die het meisje met het prinses-Leia-haar beschuldige van corruptie. En volgens onze media eerder zelf die corruptie belichaamde. En dan nu het volk dat terug zijn dictator afwerpt en een golf van Westerse vrijheden over het land bracht. Tot de gemene Ruski's nog eens in oude USSR-stijl een land binnenvielen. Iets wat Amerikaans Secretary of State Kerry betitelde als ongehoord. Enkel de VS heeft immers het recht op zo'n unilaterale inval. Trouwens, is het u ook opgevallen dat volksbewegingen die pleiten voor zaken in ons voordeel altijd spontaan zijn en volksbewegingen van tegenhangers artificieel, opgehitst of georganiseerd door de tegenpartij?
Laten we even terugdenken aan onze inleiding. In de informatieoorlog is het maar moeilijk om de waarheid te achterhalen. En al zeker als onze kennis over dit onderwerp niet verder reikt dan het kort subjectief overzicht dat we zo vaak toegeworpen krijgen (en hierboven in het kort nog eens vermeld werd) Tijd dus voor wat meer nuance. Het is zeker niet de eerste plek die we gewoonlijk associëren met objectiviteit en het politiek getinte einde laat je misschien beter voor wat het is, maar qua overzicht is dit artikel dat op www.marxist.com werd gepubliceerd geweldig interessant. Tot de kameraden-retoriek bovenkomt. Tenzij u houdt van sossen, kameraden en communistischen broederstaal. U mag die laatste paragraaf dan zoveel lezen als u wil. Vergeet geen rode sjaal te dragen.
Tussen twee vuren
Het risico bestaat dat we in zo'n informatie-oorlog als degene die nu aan de gang is, geneigd zijn om te kiezen voor één van beide zijdes. Of we gaan voor de mainstream visie die kijkt vanuit een Westers/NATO/EU-perspectief, wetende dat ook 'deze kant' van het strijdgewoel alle (des)informatie-wapens worden bovengehaald. Of we zijn (terecht) wantrouwig om die informatie met de paplepel in te slikken zoals we als goede volgzame burgers geacht worden te handelen. Waardoor we misschien die Russische held, Vlad 'de Spietser' Putin gaan volgen in zijn heilige strijd tegen het Amerikaans imperialisme. In de illusie verkerend dat de vijand van onze vijand automatisch een vriend is.
Of kiezen we toch voor een mogelijk deurtje drie...
Heel veel ga ik daar momenteel niet aan toevoegen. Drukke tijden maken korte stukken (misschien tot jolijt van vele lezers) Maar niettemin staat hier, ondanks de korte bijdrage, meer dan genoeg om eens over na te denken als u de volgende keer een krantenkop over Oekraïne leest. En voor wie hongerig is naar meer, zijn er altijd die lange video's of extra's in onze vorige afleveringen die het meer dan waard zijn om terug te keren in de archieven...
Tot een volgende keer!
Hitler's only got one ball
De macht over informatie is altijd al belangrijk geweest. En ook in vroegere tijden werkten deze technieken wonderwel. De geschiedenis heeft er onder andere een heel stel mythes aan overgehouden die de meeste mensen tot op heden nog altijd geloven. Enkele voorbeelden. Napoleon die als tirannieke dwerg werd afgebeeld door de Engelsen. Terwijl de man met zijn 1m68 een voor die tijd gemiddelde lengte bezat. Wortelen die zo goed zouden zijn voor de ogen. Terwijl het Britse propaganda-diensten waren die de uitvinding van radar voor de Duitsers verborgen wilden houden met deze nonsens (onze piloten kunnen in het donker werken omdat ze kilo's wortels eten!!) En wie kan de dictator der dictatoren vergeten, Dolf de Mof, die slechts één testikel bezat en zijn opgekropte frustratie dan maar op de wereld uitwerkte. Hele generaties Engelsen kennen allemaal de hit 'Hitler's only got one ball' (op de melodie van 'Sjarel, ik heb uw gat gezien') Nochtans was deze ontmanning van de Duitse furie even fictief als de magische wortelen. Waarschijnlijk. Waar of niet, de kracht van deze ridiculisering uit WO II blijft nog altijd een machtig staaltje van psychologische oorlogsvoering. Ridiculiseren. Kleineren. Liegen. Mythes lanceren. Een gunstig 'klimaat' installeren. Zoveel tegenstrijdige berichten naar buiten brengen dat niemand er kop noch staart aan kan vinden. Zelfs als we denken dat de aap eindelijk uit de mouw der obscuriteit was gekomen.
De Oekraïense seizoenen
Na de Oekraïense lente leek nog maar eens een populair gedragen volksbeweging er voor te zorgen dat er weer wat meer vrijheid in de wereld kwam. De eerste zwaluw werd echter nogal vlug teruggestuurd wanneer nog maar eens bleek dat in het spel der seizoenen een prille lente soms vlug over kan gaan in een barre winter. Niet dat we met zijn allen zo vaak het wel en wee van het land volgden. Een hoop Oekraïners met een oranje-fetisj die je normaal enkel bij onze noorderburen aantreft. Een president die op korte tijd de huid kreeg van een tachtigjarige. Een nieuwe president die het meisje met het prinses-Leia-haar beschuldige van corruptie. En volgens onze media eerder zelf die corruptie belichaamde. En dan nu het volk dat terug zijn dictator afwerpt en een golf van Westerse vrijheden over het land bracht. Tot de gemene Ruski's nog eens in oude USSR-stijl een land binnenvielen. Iets wat Amerikaans Secretary of State Kerry betitelde als ongehoord. Enkel de VS heeft immers het recht op zo'n unilaterale inval. Trouwens, is het u ook opgevallen dat volksbewegingen die pleiten voor zaken in ons voordeel altijd spontaan zijn en volksbewegingen van tegenhangers artificieel, opgehitst of georganiseerd door de tegenpartij?
Laten we even terugdenken aan onze inleiding. In de informatieoorlog is het maar moeilijk om de waarheid te achterhalen. En al zeker als onze kennis over dit onderwerp niet verder reikt dan het kort subjectief overzicht dat we zo vaak toegeworpen krijgen (en hierboven in het kort nog eens vermeld werd) Tijd dus voor wat meer nuance. Het is zeker niet de eerste plek die we gewoonlijk associëren met objectiviteit en het politiek getinte einde laat je misschien beter voor wat het is, maar qua overzicht is dit artikel dat op www.marxist.com werd gepubliceerd geweldig interessant. Tot de kameraden-retoriek bovenkomt. Tenzij u houdt van sossen, kameraden en communistischen broederstaal. U mag die laatste paragraaf dan zoveel lezen als u wil. Vergeet geen rode sjaal te dragen.
Tussen twee vuren
Het risico bestaat dat we in zo'n informatie-oorlog als degene die nu aan de gang is, geneigd zijn om te kiezen voor één van beide zijdes. Of we gaan voor de mainstream visie die kijkt vanuit een Westers/NATO/EU-perspectief, wetende dat ook 'deze kant' van het strijdgewoel alle (des)informatie-wapens worden bovengehaald. Of we zijn (terecht) wantrouwig om die informatie met de paplepel in te slikken zoals we als goede volgzame burgers geacht worden te handelen. Waardoor we misschien die Russische held, Vlad 'de Spietser' Putin gaan volgen in zijn heilige strijd tegen het Amerikaans imperialisme. In de illusie verkerend dat de vijand van onze vijand automatisch een vriend is.
Of kiezen we toch voor een mogelijk deurtje drie...
Heel veel ga ik daar momenteel niet aan toevoegen. Drukke tijden maken korte stukken (misschien tot jolijt van vele lezers) Maar niettemin staat hier, ondanks de korte bijdrage, meer dan genoeg om eens over na te denken als u de volgende keer een krantenkop over Oekraïne leest. En voor wie hongerig is naar meer, zijn er altijd die lange video's of extra's in onze vorige afleveringen die het meer dan waard zijn om terug te keren in de archieven...
Tot een volgende keer!