Bekende mensen. Celebrity culture. Het gevoel dat gewone mensen zoals u en ik, evenzeer verwekt mits zaad en eicel, een verheven status verdienen omdat ze op tv of in de boekjes komen. Het geloof dat we ze op een pedestal dienen te plaatsen. Steeds maar hoger en hoger, ons rekkend om ze toch nog die ene extra millimeter in de lucht te tillen. Vol adoratie opkijkend naar hun grandeur. Tot ze mijlenver in het allesomvattend firmament, met hun goddelijk sterrenlicht, ons duister en donker bestaan in de gure en grauwe goot een sprankeltje hoop bezorgen.
Tenzij het 'slechte voorbeelden' zijn natuurlijk. Mensen als Amy Winehouse of Pete Doherty. Drugs, drank en ander non-conformistisch gedrag dat vervolgens aan de tv-story-schandpaal wordt genageld. Als waarschuwing voor de onderlingen. Schandalen! Affaires! Bekentenissen! O wee, o wee, hij die waagt de normen van onze maatschappij te ondermijnen.
Tenzij het 'slechte voorbeelden' zijn natuurlijk. Mensen als Amy Winehouse of Pete Doherty. Drugs, drank en ander non-conformistisch gedrag dat vervolgens aan de tv-story-schandpaal wordt genageld. Als waarschuwing voor de onderlingen. Schandalen! Affaires! Bekentenissen! O wee, o wee, hij die waagt de normen van onze maatschappij te ondermijnen.
Met de steeds uitdeinende reikwijdte van alles wat maar media is, zien sommigen deze mensen vaker dan familie of vrienden. Meer zelfs, ze veranderen in vrienden en familie. Eens kijken wat vriendin Joy weeral vindt van het gebakken quinoa recept met lamstestikels en lycheeschaafsel. La di da. Wat zou opa Dirk eigenlijk vinden over de bevoegdheidsoverdrachten bij een komende staatshervorming en de mogelijke gevolgen in een geopolitiek steeds vlugger veranderende wereld? La di da. Oh, nonkel Freddy heeft weer eens zijn vriendin afgetuigd met die niet te versmaden antieke lampadaire die normaal in de woonkamer staat (maar nu ietwat gedeukt en bebloed in de schuif met bewijsmaterialen ligt)
La di fucking da.
De jaren sterrekens
In deze moderne bling-biotoop zou je bijna vergeten dat deze sterrencultus niet altijd en overal zo alomtegenwoordig was (wat niet wil zeggen dat het onbestaande was uiteraard...)
La di fucking da.
De jaren sterrekens
In deze moderne bling-biotoop zou je bijna vergeten dat deze sterrencultus niet altijd en overal zo alomtegenwoordig was (wat niet wil zeggen dat het onbestaande was uiteraard...)
Bekendheid, beroemdheid of beruchtheid. Geen van allen zijn ze een recent fenomeen. Er is echter een gigantisch verschil in de schaal en de nabijheid die hedendaagse celebs ervaren tegenover vervlogener tijden. Ramses II mag dan al goed bekend zijn geweest onder zijn onderdanen en slaven (vergeef de tautologie) een persoonlijke band hoefden ze niet na te streven. In tegendeel. Een resem slavendrijvers met zweep, zwaard en ander foltertuig zorgde ervoor dat de afstand zo groot mogelijk werd gehouden. Pyramides bouwen en sterven. Meer werd er niet verwacht.
Kunnen we megalomane dictators dus echt als de eerste celebs beschouwen? Qua bekendheid en belang waren ze inderdaad de sterren van hun tijd (iemand die met een vingerknip over je leven beslist is best belangrijk) maar toch wringt het lederen sandaaltje als we ze vergelijken met 'onze' hedendaagse celebrities.
Maar misschien moeten we verder kijken dan enkel Ramses II. Alexander De Grote is het andere voorbeeld in bovenstaande video. Laat ons eens kijken hoezeer hij overeenkomt.
Zijn ster mag dan nog steeds geschitterd hebben in het oude Rome (honderden jaren na zijn dood) er lijkt weinig reden om te geloven dat iemand veel persoonlijke kennis had van Alexander zelf. Wat waren zijn hobby's? Hield hij van naaien? Haken? Knopen? Hoe at hij zijn lamstestikels het liefst? Was die grote invasie naar het Oosten gewoon een diepe drang naar de befaamde lycheeboomgaarden in China?
Als we er wat meer over nadenken was Alexander in Rome helemaal geen celebrity meer. Eerder een legende. Wat misschien de natuurlijke evolutie is in het sterrendom natuurlijk. Of hoe een celebrityster die niet in het moeras der vergetelheid zinkt mettertijd en mits aanzwellende mythevorming kan verworden tot iets buitengewoon. En even fictief als David de kabouter.
De celebrities waar wij het hier over hebben, lijken (relatief gezien) toch een vrij recent fenomeen te zijn. Iets waarbij (virtuele) nabijheid een belangrijke rol speelt. En opkomende massamedia een onmisbaar hulpmiddel. Volgens sommigen kwamen de eerste 'moderne' sterren op in het interbellum, the roaring twenties. Niet geheel ontoevallig wanneer enkele nieuwe media steeds groter begonnen te worden (bijvoorbeeld film) Sporters, waaghalzen, maar ook tycoons en captains of industry stonden op de voorpagina's van kranten of werden bekeken in film-nieuwsbulletins. Maar het is ontegensprekelijk in de magie van de heilige bossen van Hollywood dat de sterren geboren werden.
Kunnen we megalomane dictators dus echt als de eerste celebs beschouwen? Qua bekendheid en belang waren ze inderdaad de sterren van hun tijd (iemand die met een vingerknip over je leven beslist is best belangrijk) maar toch wringt het lederen sandaaltje als we ze vergelijken met 'onze' hedendaagse celebrities.
Maar misschien moeten we verder kijken dan enkel Ramses II. Alexander De Grote is het andere voorbeeld in bovenstaande video. Laat ons eens kijken hoezeer hij overeenkomt.
Zijn ster mag dan nog steeds geschitterd hebben in het oude Rome (honderden jaren na zijn dood) er lijkt weinig reden om te geloven dat iemand veel persoonlijke kennis had van Alexander zelf. Wat waren zijn hobby's? Hield hij van naaien? Haken? Knopen? Hoe at hij zijn lamstestikels het liefst? Was die grote invasie naar het Oosten gewoon een diepe drang naar de befaamde lycheeboomgaarden in China?
Als we er wat meer over nadenken was Alexander in Rome helemaal geen celebrity meer. Eerder een legende. Wat misschien de natuurlijke evolutie is in het sterrendom natuurlijk. Of hoe een celebrityster die niet in het moeras der vergetelheid zinkt mettertijd en mits aanzwellende mythevorming kan verworden tot iets buitengewoon. En even fictief als David de kabouter.
De celebrities waar wij het hier over hebben, lijken (relatief gezien) toch een vrij recent fenomeen te zijn. Iets waarbij (virtuele) nabijheid een belangrijke rol speelt. En opkomende massamedia een onmisbaar hulpmiddel. Volgens sommigen kwamen de eerste 'moderne' sterren op in het interbellum, the roaring twenties. Niet geheel ontoevallig wanneer enkele nieuwe media steeds groter begonnen te worden (bijvoorbeeld film) Sporters, waaghalzen, maar ook tycoons en captains of industry stonden op de voorpagina's van kranten of werden bekeken in film-nieuwsbulletins. Maar het is ontegensprekelijk in de magie van de heilige bossen van Hollywood dat de sterren geboren werden.
Wannabes
En nu zijn we uiteindelijk aangekomen in een tijd waar niets zo vluchtig is als de celebrity cultuur. Waar mensen vroeger misschien nog een aangeboren talent hadden dat tot de verbeelding kon spreken, bestaan er nu mensen wiens talent er voornamelijk uit bestaat om bekend te worden (en heel soms te blijven) De Hiltons en Kardashians van deze wereld dus. Boekjes vullen. Dat lijkt de belangrijkste bestaansreden te zijn van deze socialites. En terwijl ze aan literatuurbevuiling doen, worden ze nog een tikkeltje bekender. Waardoor ze opnieuw opgepikt worden op de cover van een volgend magazine want hallo, dit is wel iemand bekend! Het hele proces is als een vicieuze draaikolk die de vunzig vuile massa meesleurt op een onweerstaanbare egogolf tot de hele cultuur uiteindelijk belandt in de riolering. Of zijn we dan wat te streng? Wat moeten we van hen denken? Dat neemt dan thuis een vuil filmke op en doet alsof het 'onbedoeld' op het internet terechtkomt. Dat schrijft biografieën over een rijkgevuld leven wanneer het nog maar net uit de pampers is. Dat streeft naar bekendheid omdat er geen enkele ander aspect van het leven blijkt te zijn dat de interne leegte kan vullen. En het ergste, het allerergste van deze hele bedorven zaak zijn wij. Wij die volledig starstruck zijn. Onze blikken onweerstaanbaar gericht op deze wannabes. Omdat we in het diepste van ons hart misschien heimelijk hetzelfde willen...
En nu zijn we uiteindelijk aangekomen in een tijd waar niets zo vluchtig is als de celebrity cultuur. Waar mensen vroeger misschien nog een aangeboren talent hadden dat tot de verbeelding kon spreken, bestaan er nu mensen wiens talent er voornamelijk uit bestaat om bekend te worden (en heel soms te blijven) De Hiltons en Kardashians van deze wereld dus. Boekjes vullen. Dat lijkt de belangrijkste bestaansreden te zijn van deze socialites. En terwijl ze aan literatuurbevuiling doen, worden ze nog een tikkeltje bekender. Waardoor ze opnieuw opgepikt worden op de cover van een volgend magazine want hallo, dit is wel iemand bekend! Het hele proces is als een vicieuze draaikolk die de vunzig vuile massa meesleurt op een onweerstaanbare egogolf tot de hele cultuur uiteindelijk belandt in de riolering. Of zijn we dan wat te streng? Wat moeten we van hen denken? Dat neemt dan thuis een vuil filmke op en doet alsof het 'onbedoeld' op het internet terechtkomt. Dat schrijft biografieën over een rijkgevuld leven wanneer het nog maar net uit de pampers is. Dat streeft naar bekendheid omdat er geen enkele ander aspect van het leven blijkt te zijn dat de interne leegte kan vullen. En het ergste, het allerergste van deze hele bedorven zaak zijn wij. Wij die volledig starstruck zijn. Onze blikken onweerstaanbaar gericht op deze wannabes. Omdat we in het diepste van ons hart misschien heimelijk hetzelfde willen...
De cult in cultuur
Wat gebeurt er als de kracht van Celebrity (met een grote C) aangewend wordt voor meer sinistere zaken? Voorbij de belachelijke kinderkoekreclames met voetballers. Ettelijke zevenmijlslaars-stappen verder dan De Goede Zaak die wordt gebruikt voor wat ego-promotie.
Wat als die invloed gaat richting religie? Of spiritualiteit? Als er één groepering de laatste decennia dit aspect bespeeld heeft, dan is het wel Scientology, de - naar eigen zeggen dan - snelst groeiende 'religie' ter wereld. Er zijn verschillende religies, groepen, sektes,... die één of meerdere celebs in hun rangen hebben, maar geen die er zo graag mee lijkt te pronken als Scientology. Soms. Niet als het een interne - en niét voor de buitenwereld bestemde - opleidingsfilm betreft met golden Hollywood boy Tom Cruise...
Wat als die invloed gaat richting religie? Of spiritualiteit? Als er één groepering de laatste decennia dit aspect bespeeld heeft, dan is het wel Scientology, de - naar eigen zeggen dan - snelst groeiende 'religie' ter wereld. Er zijn verschillende religies, groepen, sektes,... die één of meerdere celebs in hun rangen hebben, maar geen die er zo graag mee lijkt te pronken als Scientology. Soms. Niet als het een interne - en niét voor de buitenwereld bestemde - opleidingsfilm betreft met golden Hollywood boy Tom Cruise...
Scientology is een speciaal geval, maar zeker niet uniek in zijn werkwijzes. Wat ze doen lijkt heel erg op de How To video om een cult leider te worden. Hun uitwendige public relations bestaat uit een verhaal van 'grotere wijsheid bezitten', wat wel vaker voorkomt, maar zij mengen er de natuurlijke aantrekkingskracht bij van de sterren. Sterren die ze in hun begindagen bewust leken te ronselen. Maar laat ons eens meegaan met de BBC die dit fenomeen onderzocht.
Wie er trouwens nog mocht aan twijfelen dat L Ron Hubbard daadwerkelijk een hele religie uit zijn klak toverde dan wel uitverkoren werd door universele krachten die - waarschijnlijk tussen gravitatie en magnetisme door - hem deze kennis toefluisterden, kan misschien best enkele quotes van en over Hubbard zelf erbij nemen.
Als laatste willen we nog deze website over Scientology linken. Een zogenaamd ex-lid die probeert zich tussen de Scientology-believers en anti-Scientology-believers te plaatsen. Vooral interessant is zijn argument dat Hubbard misschien geen con artist was. Hoewel we hier zelf aan twijfelen, geeft hij aan dat El Ron misschien zelf wel geloofde in zijn Scientology. Hoezeer die doctrine bestaat uit mythes en waanbeelden. Zijn laatste quote hierboven kan ons op dit vlak misschien een inkijk geven in de geest van Hubbard. Het geeft ons geen uitsluitsel dat hij het hele ding uit zijn duim zoog. Maar lijkt daarentegen wel aan te geven dat Hubbard zelf grote faam nastreefde. Een faam die voorbehouden is voor de Jezussen en Buddhas op deze wereld. Nog iemand voor het lijstje van de Hiltons, Thielemansen en alle andere celebrity wannabes dus.
Een volgende keer gaan we het hebben over hero myths en innerlijke helden (en komen we op iets positiever terrein)
- I always knew he was exceedingly anxious to hit big money — he used to say he thought the best way to do it would be to start a cult.
Sam Merwin, uit Bare-Faced Messiah, The True Story of L. Ron Hubbard (1987) door Russell Miller
- Writing for a penny a word is ridiculous. If a man really wants to make a million dollars, the best way would be to start his own religion.
Quote in het artikel "Scientology: Anatomy of a Frightening Cult" door Eugene H. Methvin. Reader's Digest (mei 1980)
- When I wrote it [Excalibur] I gave myself an education which outranks that of anyone else. I don't know but it might seem that it takes terrific brain work to get the thing assembled and usable in the head. I do know that I could form a political platform, for instance, which would encompass the support of the unemployed, the industrialist and the clerk and day laborer all at one and the same time. And enthusiastic support it would be. Things are due for a bust in the next half dozen years. Wait and see.
Brief aan zijn vrouw Polly uit Bare-faced Messiah: The True Story of L. Ron Hubbard (1987) door Russel Miller
- It was my responsibility that this world got itself an atom bomb, because there were only a handful of nuclear physicists in the thirties — only a handful. And we were all beating the desk and saying "How wonderful it will be if we discover atomic fission."
Dianetics (1952)
- Living is a pretty grim joke, but a joke just the same. The entire function of man is to survive. The outermost limit of endeavour is creative work. Anything less is too close to simple survival until death happens along. So I am engaged in striving to maintain equilibrium sufficient to at least realize survival in a way to astound the gods. I turned the thing up so it's up to me to survive in a big way . . . Foolishly perhaps, but determined none the less, I have high hopes of smashing my name into history so violently that it will take a legendary form even if all books are destroyed.
Brief aan zijn vrouw Polly uit Bare-faced Messiah: The True Story of L. Ron Hubbard (1987) door Russel Miller
Als laatste willen we nog deze website over Scientology linken. Een zogenaamd ex-lid die probeert zich tussen de Scientology-believers en anti-Scientology-believers te plaatsen. Vooral interessant is zijn argument dat Hubbard misschien geen con artist was. Hoewel we hier zelf aan twijfelen, geeft hij aan dat El Ron misschien zelf wel geloofde in zijn Scientology. Hoezeer die doctrine bestaat uit mythes en waanbeelden. Zijn laatste quote hierboven kan ons op dit vlak misschien een inkijk geven in de geest van Hubbard. Het geeft ons geen uitsluitsel dat hij het hele ding uit zijn duim zoog. Maar lijkt daarentegen wel aan te geven dat Hubbard zelf grote faam nastreefde. Een faam die voorbehouden is voor de Jezussen en Buddhas op deze wereld. Nog iemand voor het lijstje van de Hiltons, Thielemansen en alle andere celebrity wannabes dus.
Een volgende keer gaan we het hebben over hero myths en innerlijke helden (en komen we op iets positiever terrein)
Why do we want to be famous?
Why do you think you want to be famous? I may explain; but, at the end of it, will you stop wanting to be famous? You want to be famous because everybody around you in this society wants to be famous. Your parents, your teachers, the guru, the yogi - they all want to be famous, well known, and so you do too.
Let us think this out together. Why do people want to be famous? First of all, it is profitable to be famous; and it gives you a great deal of pleasure, does it not? If you are known all over the world you feel very important, it gives you a sense of immortality. You want to be famous, you want to be known and talked about in the world because inside yourself you are nobody. Inwardly there is no richness, there is nothing there at all, therefore you want to be known in the world outside; but, if you are inwardly rich, then it does not matter to you whether you are known or unknown.
To be inwardly rich is much more arduous than to be outwardly rich and famous; it needs much more care, much closer attention. If you have a little talent and know how to exploit it, you become famous; but inward richness does not come about in that way. To be inwardly rich the mind has to understand and put away the things that are not important, like wanting to be famous. Inward richness implies standing alone; but the man who wants to be famous is afraid to stand alone because he depends on people's flattery and good opinion.
Jiddu Krishnamurti
Extra:
Bellen met Obama (...op De Morgen website onder de noemer 'opmerkelijk')
Stromae is alle aandacht, die bij het celebschap komt kijken, beu
Wat dominante apen ons leren over celebs