Wat is het dat van een onschuldig kinderfeest opeens een controverse maakt? Een oude, bebaarde heilige uit Spanje, die toevallig ook uit Turkije komt, maakte de katholieke kerk gelukkig. Het jaarlijkse cadeau-festijn waarbij de schoenen allang te klein zijn voor de karrevracht aan cadeaus, maakte de middenstand gelukkig. En een kinderlijk geloof in acrobatische dakenlopers die hun cadeaudistributie verrichten op een verticale manier, maakte de vereniging der schoorsteenvegers gelukkig. Want als we geen schouw meer hebben, mama, kan de Sint niet meer langskomen.
Waar is het misgegaan? Wie is de schuldige? De boeman? Op wie laten we ons kwade blik rusten? Wie mogen we de zwarte piet doorschuiven? De vraag stellen is ze beantwoorden. Het is allemaal de schuld van de vreemdeling. Die vervelende piet die liegt dat hij zwart ziet. Of klopt er iets niet? Wordt hij misschien zwart gemaakt? En is hij dus blank en onschuldig?
Waar is het misgegaan? Wie is de schuldige? De boeman? Op wie laten we ons kwade blik rusten? Wie mogen we de zwarte piet doorschuiven? De vraag stellen is ze beantwoorden. Het is allemaal de schuld van de vreemdeling. Die vervelende piet die liegt dat hij zwart ziet. Of klopt er iets niet? Wordt hij misschien zwart gemaakt? En is hij dus blank en onschuldig?
We spelen zo makkelijk de onschuld (een kinderfeest met niknakken, daar kan toch niemand een probleem mee hebben?) dat we vergeten dat iemand anders misschien niet hetzelfde nostalgische gevoel krijgt door jeugdherinneringen die hij of zij nooit gehad heeft. Zonder dat verleden zie je de dingen misschien net iets anders. Routine is het vliegwiel van de maatschappij en als je al jaren niet stilstaat bij iets, waarom zou je dan de vuilere randjes van het raamwerk nog zien? Want of je 't nu draait of keert, die foute kijk naar onze donkerder gepigmenteerde medemens zit, zoals we hierboven al konden opmerken, in onze leefwereld. Bijvoorbeeld via spreekwoorden die wijzen op een verleden waar zo'n uitspraken bon ton waren. Genoeg om ze te verstenen tot de uitdrukkingen die we vandaag de dag zo argeloos gebruiken.
Met als resultaat dat een hele hoop mensen er geen graten in ziet ('t is geen racisme als het niet bewust is) en een ander deel mensen er een onderhuidse culturele bestendiging in ziet van een scheeftrekking tussen evenwaardige groepen mensen (zien die dan niet hoe hoe kleinerend dit is?)
Symboliek en emoties, daar wringt het schoentje. Als Siegfried Bracke enige tijd geleden een Vlaamse vlag een vod noemde, stond het vendelende deel van zijn achterban op de achterpoten. Iets wat ze, mensen zijnde, anatomisch gezien wel vaker doen, maar soit.
Dat is geen vod! Dat is wel onze vlag waar u het over heeft! Ach zo. Stel dat ik morgen naar de winkel stap, een Vlaamse vlag koop en die op een wettelijke manier in brand steek. Ben ik dan een gewest-verrader (bij gebrek aan land)? Of ben ik dan een stommeling die zijn net aangeschafte textieleigendom verbrand. Het symbool, daar kan ik toch niet aankomen. Dat is abstract en zit in onze hoofden. Hetgeen naar het symbool verwijst (de vod) is mijn eigendom en er zijn ongetwijfeld nog genoeg Vlaamse vlaggen te vinden zodat we niet enkel afhankelijk zijn van dit ene stukje stof om niet tot een gehele volksamnesie te leiden.
Ah, maar het verbranden van een vlag is teken van een gebrek aan respect. Ok dan. Stel dat we een groot Vlaams politicus gaan cremeren en we leggen in alle eerbied een vlag op zijn kist vooraleer hij de oven ingaat....is dat dan nog altijd respectloos? Of net een teken van groot respect? Of moeten we ze er eerst opleggen voor het respect maar vlak voor het deurtje van het vagevuur opengaat ze er vlug afnemen? Uit respect voor de vlag én het milieu?
Wanneer het gaat over symbolen is het niet de rede die regeert, maar luisteren we naar de af en toe nogal labiele niet zo rechtlijnige raad van onze gevoelens. Die emotionele raadgever die ons influistert dat iets goed of slecht is en nuance wegneemt. Begrijp me niet verkeerd. De emotie is niet slecht. Het is de eigenschap van de vernauwde blik die voor problemen zorgt.
Zowat het bekendste symbool dat (vaak maar niet altijd) negatieve emoties oproept is het hakenkruis of de swastika. WO II en de hele nazi-geschiedenis gaan we hier niet uit de doeken doen, maar het symbool op zich is interessant genoeg. De swastika was hét beeld van het nazi-rijk. Een geslaagd voorbeeld van 'branding' of 'marketing'.
Iets waar veel mensen al van gehoord hebben is dat de swastika een onschuldiger verleden heeft in het hindoeïsme en boeddhisme. Waardoor we in Indië en Nepal bv. Boeddha-beelden zien die versierd zijn met een swastika. Een minder gekende kant van het verhaal is dat die geschiedenis veel breder en diverser is dan gedacht. Ook buiten Azië vinden we een groot hakenkruisverleden: er zijn voorbeelden in het oude Griekenland, bij de Romeinen of de middeleeuwse Vikingen. Het is één van deoudste symbolen doorheen onze menselijke geschiedenis en daarom zijn de afbeeldingen ook zo universeel terug te vinden.
Maar we hoeven het zeker niet zo ver te zoeken. Rudyard Kipling, schrijver van het Jungle Book had de swastika op de kaft van zijn boeken staan. Zelfs binnen de scoutsbeweging van Baden Powell werd het symbool gebruikt als bedanking en het wensen van geluk voor de ontvanger (veel vroeger dan dat er ooit sprake was van nazis) De Westerse wereld in het pre-nazi-tijdperk had veel voorbeelden van het gebruik van een swastika. Vooral bij de eerste vliegeniers was het symbool (voor goed geluk) populair. Zo populair dat het bijvoorbeeld in Finland vanaf 1918 symbool was voor de Finse luchtmacht en het nog steeds bij de symboliek hoort vandaag de dag.
Niettegenstaande al die goede en positieve voorbeelden vinden we het symbool nu met zijn allen onkies. Niet door het symbool an sich, maar omdat het geassocieerd wordt met al het negatieve uit nazi-Duitsland. Waardoor we er niet mee rondparaderen of er oude omaatjes de stuipen op het lijf mee jagen.
En voor u mij beticht van het komen aandraven met grotesque voorbeelden, wil ik u nog even vragen om mijn betoog verder te volgen. Als het aankomt op ons koloniaal verleden zijn wij in het westen vaak iets rationeler. Ja, we weten dat die negertjes het niet altijd zo goed hadden onder onze supervisie en ja, onze Leopold II had misschien toch iets meer zijn manieren moeten houden. Maar op een bepaalde manier, zelfs al lezen of horen we iets over de gruwel, is het een ver-van-ons-bed-show. 't Is toch allemaal lang geleden. Vroeger was het anders. Het waren toch niet wij persoonlijk die onze Afrikaanse medemens zo behandelden?
Ja, ja en ja. En toch ook nee. Die zuiver rationele kijk lijk me net het probleem te zijn. Als we alleen de cijfers lezen, spreken we enkel onze ratio aan en niet de emoties. Waardoor we uiteindelijk minder begrip kunnen opbrengen. Waardoor we minder goed inzien waarom die symboliek, waar wij weinig graten in zien, voor iemand anders belangrijk is. Laten we bijvoorbeeld eens het koloniale verleden van België erbij nemen. De aangrijpende documentaire White King, Red Rubber, Black Death geeft via getuigenissen van slachtoffers en aanklagers én een fictieve rechtzaak met Leopold II op de beklaagdenbank een beeld van een klein stuk van de gruwel. Het is één ding om in een droog geschiedenisboek iets te lezen over een koloniaal verleden; het is iets anders om geconfronteerd te worden met persoonlijke verhalen van de brute exploitatie van een heel volk.
Met als resultaat dat een hele hoop mensen er geen graten in ziet ('t is geen racisme als het niet bewust is) en een ander deel mensen er een onderhuidse culturele bestendiging in ziet van een scheeftrekking tussen evenwaardige groepen mensen (zien die dan niet hoe hoe kleinerend dit is?)
Symboliek en emoties, daar wringt het schoentje. Als Siegfried Bracke enige tijd geleden een Vlaamse vlag een vod noemde, stond het vendelende deel van zijn achterban op de achterpoten. Iets wat ze, mensen zijnde, anatomisch gezien wel vaker doen, maar soit.
Dat is geen vod! Dat is wel onze vlag waar u het over heeft! Ach zo. Stel dat ik morgen naar de winkel stap, een Vlaamse vlag koop en die op een wettelijke manier in brand steek. Ben ik dan een gewest-verrader (bij gebrek aan land)? Of ben ik dan een stommeling die zijn net aangeschafte textieleigendom verbrand. Het symbool, daar kan ik toch niet aankomen. Dat is abstract en zit in onze hoofden. Hetgeen naar het symbool verwijst (de vod) is mijn eigendom en er zijn ongetwijfeld nog genoeg Vlaamse vlaggen te vinden zodat we niet enkel afhankelijk zijn van dit ene stukje stof om niet tot een gehele volksamnesie te leiden.
Ah, maar het verbranden van een vlag is teken van een gebrek aan respect. Ok dan. Stel dat we een groot Vlaams politicus gaan cremeren en we leggen in alle eerbied een vlag op zijn kist vooraleer hij de oven ingaat....is dat dan nog altijd respectloos? Of net een teken van groot respect? Of moeten we ze er eerst opleggen voor het respect maar vlak voor het deurtje van het vagevuur opengaat ze er vlug afnemen? Uit respect voor de vlag én het milieu?
Wanneer het gaat over symbolen is het niet de rede die regeert, maar luisteren we naar de af en toe nogal labiele niet zo rechtlijnige raad van onze gevoelens. Die emotionele raadgever die ons influistert dat iets goed of slecht is en nuance wegneemt. Begrijp me niet verkeerd. De emotie is niet slecht. Het is de eigenschap van de vernauwde blik die voor problemen zorgt.
Zowat het bekendste symbool dat (vaak maar niet altijd) negatieve emoties oproept is het hakenkruis of de swastika. WO II en de hele nazi-geschiedenis gaan we hier niet uit de doeken doen, maar het symbool op zich is interessant genoeg. De swastika was hét beeld van het nazi-rijk. Een geslaagd voorbeeld van 'branding' of 'marketing'.
Iets waar veel mensen al van gehoord hebben is dat de swastika een onschuldiger verleden heeft in het hindoeïsme en boeddhisme. Waardoor we in Indië en Nepal bv. Boeddha-beelden zien die versierd zijn met een swastika. Een minder gekende kant van het verhaal is dat die geschiedenis veel breder en diverser is dan gedacht. Ook buiten Azië vinden we een groot hakenkruisverleden: er zijn voorbeelden in het oude Griekenland, bij de Romeinen of de middeleeuwse Vikingen. Het is één van deoudste symbolen doorheen onze menselijke geschiedenis en daarom zijn de afbeeldingen ook zo universeel terug te vinden.
Maar we hoeven het zeker niet zo ver te zoeken. Rudyard Kipling, schrijver van het Jungle Book had de swastika op de kaft van zijn boeken staan. Zelfs binnen de scoutsbeweging van Baden Powell werd het symbool gebruikt als bedanking en het wensen van geluk voor de ontvanger (veel vroeger dan dat er ooit sprake was van nazis) De Westerse wereld in het pre-nazi-tijdperk had veel voorbeelden van het gebruik van een swastika. Vooral bij de eerste vliegeniers was het symbool (voor goed geluk) populair. Zo populair dat het bijvoorbeeld in Finland vanaf 1918 symbool was voor de Finse luchtmacht en het nog steeds bij de symboliek hoort vandaag de dag.
Niettegenstaande al die goede en positieve voorbeelden vinden we het symbool nu met zijn allen onkies. Niet door het symbool an sich, maar omdat het geassocieerd wordt met al het negatieve uit nazi-Duitsland. Waardoor we er niet mee rondparaderen of er oude omaatjes de stuipen op het lijf mee jagen.
En voor u mij beticht van het komen aandraven met grotesque voorbeelden, wil ik u nog even vragen om mijn betoog verder te volgen. Als het aankomt op ons koloniaal verleden zijn wij in het westen vaak iets rationeler. Ja, we weten dat die negertjes het niet altijd zo goed hadden onder onze supervisie en ja, onze Leopold II had misschien toch iets meer zijn manieren moeten houden. Maar op een bepaalde manier, zelfs al lezen of horen we iets over de gruwel, is het een ver-van-ons-bed-show. 't Is toch allemaal lang geleden. Vroeger was het anders. Het waren toch niet wij persoonlijk die onze Afrikaanse medemens zo behandelden?
Ja, ja en ja. En toch ook nee. Die zuiver rationele kijk lijk me net het probleem te zijn. Als we alleen de cijfers lezen, spreken we enkel onze ratio aan en niet de emoties. Waardoor we uiteindelijk minder begrip kunnen opbrengen. Waardoor we minder goed inzien waarom die symboliek, waar wij weinig graten in zien, voor iemand anders belangrijk is. Laten we bijvoorbeeld eens het koloniale verleden van België erbij nemen. De aangrijpende documentaire White King, Red Rubber, Black Death geeft via getuigenissen van slachtoffers en aanklagers én een fictieve rechtzaak met Leopold II op de beklaagdenbank een beeld van een klein stuk van de gruwel. Het is één ding om in een droog geschiedenisboek iets te lezen over een koloniaal verleden; het is iets anders om geconfronteerd te worden met persoonlijke verhalen van de brute exploitatie van een heel volk.
Maar het is uiteraard niet enkel het Congolese verleden. De hele tijdsgeest was van die aard. In een triest voorbeeld van die cultuur kon men op bezoek gaan naar de menselijke zoo. Voltallige families gingen op zomerse dagen een ijsje eten, een frietje stekken en naar een Afrikaantje turen. En dat is niet geweldig lang geleden als je erbij stilstaat.
Een andere vergeten geschiedenis is die van de eugenetica. Deze leer afkomstig uit de Angelsaksische elite van het einde van de 19e eeuw-begin 20e eeuw kwam vanuit hetzelfde superioriteitsbeeld als de kolonistentijdperk. Zodat niet alleen de minderwaardige rassen in de kolonies met recht en rede werden gebruikt als lastdieren, maar ook in het thuisland het ras en de bijhorende superieure cultuur moest gevrijwaard worden van slechte invloeden. En het was niet Duitsland waar we moeten zijn voor de eerste voorbeelden van grootschalige eugenetica-praktijken maar de Verenigde Staten (een vrij bekende Duitse auteur zou later deze politiek die gevoerd werd in de VS bejubelen in zijn boek Mein Kampf...) En dat verleden blijkt nog minder lang geleden te zijn.
Een andere vergeten geschiedenis is die van de eugenetica. Deze leer afkomstig uit de Angelsaksische elite van het einde van de 19e eeuw-begin 20e eeuw kwam vanuit hetzelfde superioriteitsbeeld als de kolonistentijdperk. Zodat niet alleen de minderwaardige rassen in de kolonies met recht en rede werden gebruikt als lastdieren, maar ook in het thuisland het ras en de bijhorende superieure cultuur moest gevrijwaard worden van slechte invloeden. En het was niet Duitsland waar we moeten zijn voor de eerste voorbeelden van grootschalige eugenetica-praktijken maar de Verenigde Staten (een vrij bekende Duitse auteur zou later deze politiek die gevoerd werd in de VS bejubelen in zijn boek Mein Kampf...) En dat verleden blijkt nog minder lang geleden te zijn.
Dit is maar een korte bloemlezing die onmogelijk het hele verhaal uit de doeken kan doen. Uiteraard ging die gedachtegang verder dan kleur, maar het was in de ogen van de raciale 'wetenschappers' geen pluspunt om een donkere huidskleur te hebben.
En dan komen we weer bij de zwarte pieten. Nee, natuurlijk willen ouders en kinderen niet zomaar mensen kleineren met hun sinterklaasfeest. Of hen bewust raciale stereotypen inprenten wanneer ze het meest beïnvloedbaar zijn. Maar misschien moeten we toch een beetje medeleven betonen met de slachtoffers van het verleden. Want hoewel we misschien persoonlijk geen boter op het hoofd hebben, kunnen we toch begrijpen, van mens tot mens, dat bepaalde symbolen, die misschien heel onschuldig zijn voor een bepaalde groep mensen, voor een andere groep zwaarder wegen.
Het sinterklaasfeest van nu is geen eeuwenoude traditie. Het sluit aan bij eeuwenoude tradities die elkaar in het verleden bevrucht hebben en steeds weer veranderden. Wodan die met zijn wit paard rondging vergezeld van zijn zwarte raven. Heiligen in Turkije die kinderen van boemannen redden. Sinterklazen die op winterse daken rijden met gevangen demonen. Tot Sinterklazen die uit Spanje kwamen met hun Moorse/Afrikaanse knechten/slaven. De incarnatie die het verhaal aannam in koloniale tijden.
Symbolen, tradities en verhalen zijn nu eenmaal doordrongen van de tijdsgeest waarin ze voorkomen. Vaak lopen ze een beetje achter en moeten ze wat bijbenen als de tijdsgeest verandert. Maar uiteindelijk gebeurt dat bijna altijd (of verdwijnt het verhaal tout court) De elementen uit het verleden die goed bevonden worden uit dat verleden worden opgepikt en aangevuld tot een nieuw verhaal, een nieuwe traditie,... Onze mythologie vertelt ons wat onze maatschappij belangrijk vindt. Als we enigszins empathisch zijn, kunnen we verstaan dat mensen die zich via 'blackface' tot knecht maken, dikke lippen schilderen en Moorse kledij aandoen misschien een leuke verkleedpartij is voor de verkleders van dienst, maar dat het niet echt meer strookt met de veranderende tijdsgeest. Noch dat het rekening houdt met de pijn uit het verleden voor mensen die hierin een bevestiging zien van een cultuur die nog altijd gericht is tegen hen (gevoelsmatig of echt).
De grootste reden waarom we met zijn allen in een stuip zijn gaan liggen is weeral die emotie. Die nostalgie naar vroeger waardoor we het een mooie traditie vinden. Maar misschien een traditie die in de veranderende tijdsgeest wel eens mag vervellen. Tenzij we met zijn allen vinden dat er nog altijd gradaties bestaan in de waarde van mensen aan de hand van hun huidskleur.
Bart Peeters gaf een mooie aanzet met zijn schoorsteen-roet-verhaal, maar dat verklaart niet waarom die Pieten er dan nog altijd uitziet alsof het toch vooral 'blackface'-imitatie-Afrikanen zijn. Of waarom hij kleurrijke Moorse kledij draagt en volle lippen heeft.
Misschien dat de volgende Piet het 'zwarte roet' eens kan afvegen als de werkdag er bijna opzit (als dat het verhaal is) en eventueel eens een ander plunje kan krijgen? Cadeau gekregen van de Sint voor de fijne samenwerking gedurende die vele jaren. Zodat de nostalgie kan doorgegeven worden aan de kleine benjamin die, wanneer hij dan wat ouder is, geen vragen hoeft te stellen of zijn nostalgie misschien niet een tikkeltje mensonterend was.
Uiteindelijk lijkt het dat we hier twee partijen hebben die zich beide barricaderen in hun emotie. En zich hierdoor verliezen in het eigen gelijk wat ze emotioneel koesteren. Terwijl ze rationeel kijken naar de overkant en zich afvragen wat het probleem nu eigenlijk is. Iets meer empathie voor die andere kant zou misschien kunnen leiden tot een oplossing waar iedereen zich in vindt. En dan zou in een hopelijk niet al te verre toekomst iedereen met welke afkomst dan ook trots kunnen zijn om hun kinderen te betrekken in een Sinterklaasfeest. Als ze daarvoor kiezen. Elke traditie verandert en blijft ook hetzelfde. Dat is net de kracht van een mooie traditie.
En dan komen we weer bij de zwarte pieten. Nee, natuurlijk willen ouders en kinderen niet zomaar mensen kleineren met hun sinterklaasfeest. Of hen bewust raciale stereotypen inprenten wanneer ze het meest beïnvloedbaar zijn. Maar misschien moeten we toch een beetje medeleven betonen met de slachtoffers van het verleden. Want hoewel we misschien persoonlijk geen boter op het hoofd hebben, kunnen we toch begrijpen, van mens tot mens, dat bepaalde symbolen, die misschien heel onschuldig zijn voor een bepaalde groep mensen, voor een andere groep zwaarder wegen.
Het sinterklaasfeest van nu is geen eeuwenoude traditie. Het sluit aan bij eeuwenoude tradities die elkaar in het verleden bevrucht hebben en steeds weer veranderden. Wodan die met zijn wit paard rondging vergezeld van zijn zwarte raven. Heiligen in Turkije die kinderen van boemannen redden. Sinterklazen die op winterse daken rijden met gevangen demonen. Tot Sinterklazen die uit Spanje kwamen met hun Moorse/Afrikaanse knechten/slaven. De incarnatie die het verhaal aannam in koloniale tijden.
Symbolen, tradities en verhalen zijn nu eenmaal doordrongen van de tijdsgeest waarin ze voorkomen. Vaak lopen ze een beetje achter en moeten ze wat bijbenen als de tijdsgeest verandert. Maar uiteindelijk gebeurt dat bijna altijd (of verdwijnt het verhaal tout court) De elementen uit het verleden die goed bevonden worden uit dat verleden worden opgepikt en aangevuld tot een nieuw verhaal, een nieuwe traditie,... Onze mythologie vertelt ons wat onze maatschappij belangrijk vindt. Als we enigszins empathisch zijn, kunnen we verstaan dat mensen die zich via 'blackface' tot knecht maken, dikke lippen schilderen en Moorse kledij aandoen misschien een leuke verkleedpartij is voor de verkleders van dienst, maar dat het niet echt meer strookt met de veranderende tijdsgeest. Noch dat het rekening houdt met de pijn uit het verleden voor mensen die hierin een bevestiging zien van een cultuur die nog altijd gericht is tegen hen (gevoelsmatig of echt).
De grootste reden waarom we met zijn allen in een stuip zijn gaan liggen is weeral die emotie. Die nostalgie naar vroeger waardoor we het een mooie traditie vinden. Maar misschien een traditie die in de veranderende tijdsgeest wel eens mag vervellen. Tenzij we met zijn allen vinden dat er nog altijd gradaties bestaan in de waarde van mensen aan de hand van hun huidskleur.
Bart Peeters gaf een mooie aanzet met zijn schoorsteen-roet-verhaal, maar dat verklaart niet waarom die Pieten er dan nog altijd uitziet alsof het toch vooral 'blackface'-imitatie-Afrikanen zijn. Of waarom hij kleurrijke Moorse kledij draagt en volle lippen heeft.
Misschien dat de volgende Piet het 'zwarte roet' eens kan afvegen als de werkdag er bijna opzit (als dat het verhaal is) en eventueel eens een ander plunje kan krijgen? Cadeau gekregen van de Sint voor de fijne samenwerking gedurende die vele jaren. Zodat de nostalgie kan doorgegeven worden aan de kleine benjamin die, wanneer hij dan wat ouder is, geen vragen hoeft te stellen of zijn nostalgie misschien niet een tikkeltje mensonterend was.
Uiteindelijk lijkt het dat we hier twee partijen hebben die zich beide barricaderen in hun emotie. En zich hierdoor verliezen in het eigen gelijk wat ze emotioneel koesteren. Terwijl ze rationeel kijken naar de overkant en zich afvragen wat het probleem nu eigenlijk is. Iets meer empathie voor die andere kant zou misschien kunnen leiden tot een oplossing waar iedereen zich in vindt. En dan zou in een hopelijk niet al te verre toekomst iedereen met welke afkomst dan ook trots kunnen zijn om hun kinderen te betrekken in een Sinterklaasfeest. Als ze daarvoor kiezen. Elke traditie verandert en blijft ook hetzelfde. Dat is net de kracht van een mooie traditie.
Extra:
Het is niet de bedoeling om eerst de vrede en het compromis te bepleiten en dan vervolgens de boel op te stoken. Maar een goede discussie heeft diversiteit nodig.
Dus als extra nog een reportage over racisme die bedoeld is om ons aan het denken te zetten. Niet omdat ik het volledig eens ben met de mens, maar wel omdat het goed is om je eigen waarheden eens in vraag te stellen. Zodat we niet in de valstrik van de politieke correctheid terecht komen. Want die is bijna even problematisch als racisme. Als het de bedoeling is dat we met welke kleur ook goede vrienden zouden kunnen worden, moet je ook vrank en vrij kunnen praten zoals goede vrienden (of zoals ze dat zouden moeten doen) Angst om iets verkeerd te zeggen zie je vaak bij koppels vlak voor ze gaan scheiden. En als groepen mensen zich afscheiden, blijft de vrede verweesd achter.
ps: ik vermoed dat de titel trouwens Conversation about Race is en niet conversion.
Het is niet de bedoeling om eerst de vrede en het compromis te bepleiten en dan vervolgens de boel op te stoken. Maar een goede discussie heeft diversiteit nodig.
Dus als extra nog een reportage over racisme die bedoeld is om ons aan het denken te zetten. Niet omdat ik het volledig eens ben met de mens, maar wel omdat het goed is om je eigen waarheden eens in vraag te stellen. Zodat we niet in de valstrik van de politieke correctheid terecht komen. Want die is bijna even problematisch als racisme. Als het de bedoeling is dat we met welke kleur ook goede vrienden zouden kunnen worden, moet je ook vrank en vrij kunnen praten zoals goede vrienden (of zoals ze dat zouden moeten doen) Angst om iets verkeerd te zeggen zie je vaak bij koppels vlak voor ze gaan scheiden. En als groepen mensen zich afscheiden, blijft de vrede verweesd achter.
ps: ik vermoed dat de titel trouwens Conversation about Race is en niet conversion.
Conversion About Race from Jason on Vimeo.
Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 4.0 Internationaal-licentie.
Gebaseerd op een werk op vuurvandewolf.weebly.com.