21 november 1963, 12u30. Dealey Plaza, Dallas. De Amerikaanse natie is plotsklaps een president armer en een mythe rijker. In een open limousine, rijdend tussen horden toeschouwers, gezeten naast zijn eega Jacqueline wordt JFK doodgeschoten. Voor jongere mensen die in Europa geboren zijn, behoort deze gebeurtenis bijna tot het rijk der stoffige geschiedenisboeken. Buiten een restant collectief geheugen die er misschien de naam Lee Harvey Oswald aan linkt en ergens ooit een beeld heeft gezien van de gewraakte dag, zullen de meeste mensen (met uitzondering van enkele hobbyisten) schuldig blijven bij verdere vragen.
En toch is het waarschijnlijk één van de meest bestudeerde en bespeculeerde gebeurtenissen ooit. Over de jaren heen zijn de meeste gegevens uitgespit, tegen het licht gehouden of uit de getuigenis van een nog levende bijstaander gepeuterd en nog steeds komen nieuwe details en getuigenissen tevoorschijn en terecht in het dikke dossier waarmee je ondertussen al een trap richting de maan zou kunnen maken.
Vanaf het begin bestond er een waas van samenzwering omheen het hele verhaal. De officiële versie, vormgegeven door de Warren Commission en ondersteund door de mainstream media, bleek nooit overtuigend te zijn. En dat in een tijdperk waar de monopolistische autoriteit van de media en het geloof in de overheid veel groter was dan vandaag. Lee Harvey Oswald, marxistische oproerkraaier en labiele eenzaat, legde volgens dat verhaal aan vanuit een open raam van de 5e verdieping voor drie schoten waaronder één schot dat John Fitzgerald Kennedy vol in het hoofd raakte (en één ander dat de bijnaam 'the magic bullet' kreeg vanwege zijn schier onmogelijk traject dat het diende af te leggen)
Na alle paniek van die dag werd Lee Harvey Oswald enkele uren later aangehouden in een bioscoopzaaltje, waarna hij voor de Amerikaanse media verkondigde dat hij een patsy (zondebok) was. Twee dagen later werd diezelfde Oswald in het openbaar voor draaiende camera's neergeschoten door Jack Ruby, een nachtclubeigenaar uit Dallas, die claimde dat het een ingeving van het moment was (en dus niet met voorbedachte rade)
Naar aanleiding van dit 'jubileum' werpen ook wij hier een korte blik op het verleden. Waarom zijn er na 50 jaar nog steeds meer prangende vragen dan bevredigende antwoorden. En wie was die Lee Harvey Oswald eigenlijk?
De International Business Times publiceerde enkele dagen geleden een artikel over deze vraag. Wat niet verwonderlijk is. Na 50 jaar wordt zowat elke grote gebeurtenis vanonder het stof gehaald om de nieuws en blogpaginas op te vullen (jawel....ook hier) Het artikel geeft een uitstekend résumé van het hele verhaal met commissie-nasleep en eindigt met 18 intrigerende vragen die de moeite waard zijn om te lezen en ons misschien een hint kunnen geven naar wie deze mythische man was.
Enkele vragen uit het artikel (maar laat u dat vooral niet weerhouden om ze allemaal eens te lezen):
- As noted, Oswald was portrayed by the Warren Commission as being a low-achievement loner and a very ordinary person. Yet, throughout his life, Oswald was surrounded by high-achievement, extraordinary people: David Ferrie, Priscilla Johnson McMillan, George de Mohrenschildt, Ruth Hyde Paine and Michael Paine, to list a few. How can one reconcile the Warren Commission’s profile of Oswald with the relationships Oswald had with these accomplished individuals during his adult life?
- After he defected back to the United States from the Soviet Union, Oswald was de-briefed by the CIA, which the CIA initially lied about by claiming the interview did not occur. The CIA, when documents later surfaced that it had de-briefed Oswald, revised its story and called this meeting a “routine contact” for anyone who re-defected to the United States. Was this a routine contact? Or something more substantial? And why did the CIA initially lie about its contact with Oswald?
- During his trip through Europe to the Soviet Union, Oswald traveled from England to Helsinki, Finland, and initially checked in to the Hotel Torni -- which was roughly equivalent to staying at the Ritz Carlton. Where did the cash-strapped, low-resource, working-class Oswald get the money to stay at such a high-class hotel? Perhaps Oswald underestimated the Torni’s hotel fees, because he soon checked out and sought another hotel -- but his second choice wasn’t much cheaper: the Klaus Kurki Hotel -- another four-star hotel -- which was similar in quality to the Four Seasons.
Het artikel eindigt met het besluit dat nog een heel aantal zaken onbeantwoord blijven maar dat uiteindelijk alles toch onzeker is...in welke richting dan ook.
Een bekende stem die de aanslag en de Warren Commissie onderzocht - en misschien wel één van de eerste die er publiek mee naar voor kwam - is Mark Lane, wiens boek Rush To Judgement uit 1966 ook aanleiding gaf tot een documentaire in het daaropvolgende jaar. Verwacht oorspronkelijke getuigenissen van omstaanders die dag in Dealey Plaza die door Lane geïnterviewd worden en vergeleken met de officiële verklaring. Mark Lane zelf zou zijn oorspronkelijk werk later opvolgen met nog vele boeken over het onderwerp en zijn werk en deze documentaire bevat, zeker als het over oorspronkelijk materiaal gaat, veel voer voor geïnteresseerden. Wat bij het bekijken steeds maar weer naar boven komt, zijn de afwijkende getuigenissen over die dag. Getuigenissen die één voor één uit het Warren Commission Report gelaten werden omdat ze niet strookten met hun besluit van de 'lone gunman'.
Vanaf het begin bestond er een waas van samenzwering omheen het hele verhaal. De officiële versie, vormgegeven door de Warren Commission en ondersteund door de mainstream media, bleek nooit overtuigend te zijn. En dat in een tijdperk waar de monopolistische autoriteit van de media en het geloof in de overheid veel groter was dan vandaag. Lee Harvey Oswald, marxistische oproerkraaier en labiele eenzaat, legde volgens dat verhaal aan vanuit een open raam van de 5e verdieping voor drie schoten waaronder één schot dat John Fitzgerald Kennedy vol in het hoofd raakte (en één ander dat de bijnaam 'the magic bullet' kreeg vanwege zijn schier onmogelijk traject dat het diende af te leggen)
Na alle paniek van die dag werd Lee Harvey Oswald enkele uren later aangehouden in een bioscoopzaaltje, waarna hij voor de Amerikaanse media verkondigde dat hij een patsy (zondebok) was. Twee dagen later werd diezelfde Oswald in het openbaar voor draaiende camera's neergeschoten door Jack Ruby, een nachtclubeigenaar uit Dallas, die claimde dat het een ingeving van het moment was (en dus niet met voorbedachte rade)
Naar aanleiding van dit 'jubileum' werpen ook wij hier een korte blik op het verleden. Waarom zijn er na 50 jaar nog steeds meer prangende vragen dan bevredigende antwoorden. En wie was die Lee Harvey Oswald eigenlijk?
De International Business Times publiceerde enkele dagen geleden een artikel over deze vraag. Wat niet verwonderlijk is. Na 50 jaar wordt zowat elke grote gebeurtenis vanonder het stof gehaald om de nieuws en blogpaginas op te vullen (jawel....ook hier) Het artikel geeft een uitstekend résumé van het hele verhaal met commissie-nasleep en eindigt met 18 intrigerende vragen die de moeite waard zijn om te lezen en ons misschien een hint kunnen geven naar wie deze mythische man was.
Enkele vragen uit het artikel (maar laat u dat vooral niet weerhouden om ze allemaal eens te lezen):
- As noted, Oswald was portrayed by the Warren Commission as being a low-achievement loner and a very ordinary person. Yet, throughout his life, Oswald was surrounded by high-achievement, extraordinary people: David Ferrie, Priscilla Johnson McMillan, George de Mohrenschildt, Ruth Hyde Paine and Michael Paine, to list a few. How can one reconcile the Warren Commission’s profile of Oswald with the relationships Oswald had with these accomplished individuals during his adult life?
- After he defected back to the United States from the Soviet Union, Oswald was de-briefed by the CIA, which the CIA initially lied about by claiming the interview did not occur. The CIA, when documents later surfaced that it had de-briefed Oswald, revised its story and called this meeting a “routine contact” for anyone who re-defected to the United States. Was this a routine contact? Or something more substantial? And why did the CIA initially lie about its contact with Oswald?
- During his trip through Europe to the Soviet Union, Oswald traveled from England to Helsinki, Finland, and initially checked in to the Hotel Torni -- which was roughly equivalent to staying at the Ritz Carlton. Where did the cash-strapped, low-resource, working-class Oswald get the money to stay at such a high-class hotel? Perhaps Oswald underestimated the Torni’s hotel fees, because he soon checked out and sought another hotel -- but his second choice wasn’t much cheaper: the Klaus Kurki Hotel -- another four-star hotel -- which was similar in quality to the Four Seasons.
Het artikel eindigt met het besluit dat nog een heel aantal zaken onbeantwoord blijven maar dat uiteindelijk alles toch onzeker is...in welke richting dan ook.
Een bekende stem die de aanslag en de Warren Commissie onderzocht - en misschien wel één van de eerste die er publiek mee naar voor kwam - is Mark Lane, wiens boek Rush To Judgement uit 1966 ook aanleiding gaf tot een documentaire in het daaropvolgende jaar. Verwacht oorspronkelijke getuigenissen van omstaanders die dag in Dealey Plaza die door Lane geïnterviewd worden en vergeleken met de officiële verklaring. Mark Lane zelf zou zijn oorspronkelijk werk later opvolgen met nog vele boeken over het onderwerp en zijn werk en deze documentaire bevat, zeker als het over oorspronkelijk materiaal gaat, veel voer voor geïnteresseerden. Wat bij het bekijken steeds maar weer naar boven komt, zijn de afwijkende getuigenissen over die dag. Getuigenissen die één voor één uit het Warren Commission Report gelaten werden omdat ze niet strookten met hun besluit van de 'lone gunman'.
Hoeveel waarde dienen we te hechten aan zo'n anekdotale bijdrages? Mensen vergeten nu éénmaal dingen of worden soms op het verkeerde been gezet door hun eigen zintuigen (zie de veelvuldige psychologische testen op dit vlak) Maar toch. Als de ene na de andere persoon een soortgelijk verhaal vertelt. Dat misschien ingaat tegen wat de Warren Commission ons vertelt, maar voor de rest wel sluitend is met elkaar, lijkt het gek om er geen enkele waarde te hechten.
Zoals we reeds aanhaalden, is het JFK/Oswald-verhaal één dat over de jaren heen steeds meer informatie wist te verzamelen. Na de vorige meer 'verse' documentaire uit 1967 is het misschien handig om in recenter werk te zoeken naar de duistere achtergrond van de man Oswald. En wel via volgende special waar de theorie naar voor wordt geschoven dat hij -zoals hij zelf beweerde- slechts een zondebok was. Een minpunt is dat er enkele beelden gebruikt worden uit JFK, de film van Oliver Stone, wat een spijtige vermenging is van fictie en non-fictie (wat niet wil zeggen dat u vandaag er niet zelf naar kan kijken...om het jubileum te 'vieren') Maar goed, ze bevat enkele interessante ideeën (zeker het begin met Dan Rather)
Zoals we reeds aanhaalden, is het JFK/Oswald-verhaal één dat over de jaren heen steeds meer informatie wist te verzamelen. Na de vorige meer 'verse' documentaire uit 1967 is het misschien handig om in recenter werk te zoeken naar de duistere achtergrond van de man Oswald. En wel via volgende special waar de theorie naar voor wordt geschoven dat hij -zoals hij zelf beweerde- slechts een zondebok was. Een minpunt is dat er enkele beelden gebruikt worden uit JFK, de film van Oliver Stone, wat een spijtige vermenging is van fictie en non-fictie (wat niet wil zeggen dat u vandaag er niet zelf naar kan kijken...om het jubileum te 'vieren') Maar goed, ze bevat enkele interessante ideeën (zeker het begin met Dan Rather)
Een antwoord vinden zal er helaas niet bijzitten voor vandaag. Daarvoor zijn er teveel ongekenden. Sommige zaken zijn mysterieus, maar het leven bevat nu eenmaal gekke passages. De vraag blijft hoeveel mysteriositeit we onder de radar kunnen laten glippen vooraleer er een alarmbel dient af te gaan.
Een centraal punt lijkt de aanpak van de media te zijn. Als het verhaal inderdaad zo afwijkt van de eerste berichtgeving die mede door enkele sleutelactoren in die media de wijde wereld werd ingestuurd (denk aan het Dan Rather-stuk in de laatste video) wat is dan de rol van zo'n media. Kritische onderzoekers van de actualiteit? Of verspreiders van de propaganda van hun broodheren. Misschien handelden ze in het belang van het land.En misschien is 'het land' in zo'n uitspraak een naar eufemisme voor de echelons van de macht. In hoeverre is een media die aanwijsbaar tijdens Operation Mockingbird moedwillig werd beïnvloed niet altijd een mogelijk slachtoffer van zo'n actoren?
Of zoals Noam Chomsky ooit vertelde in een interview
... [T]his became a part of contemporary political science, the founder of the modern field of communications, one of the leading american political scientists, Harold Laswell he explained a couple of years after this in the early 1930's that should no succumb to what he called democratic dogmatisms about men being the best judges of their own interests, because they're not, they're not the best judges of their own interests, WE'RE the best judges of their interests and we have to therefore just out of ordinary morality make sure that they don't have an opportunity to opt to act on the basis of their misjudgements and the way we nowadays in whats nowadays called a totalitarian state/military state or something, it's easy you just hold a bludgeon over their heads and if they get out of line you just smash them over the head, but as societies become more free and democratic you lose that capacity and therefore you have to turn to the techniques of propaganda.
The logic is clear -- propaganda is to a democracy what the bludgeon is to a totalitarian state and that's wise and good because again the common interests elude the bewildered herd, they cant figure them out. The public relations industry not only took this ideology on very explicitly but also acted on it, that's a huge industry, spending hundreds of..by now probably on the order of a billion dollars a year on it or something and its committment all along was to controlling the public mind.
Een centraal punt lijkt de aanpak van de media te zijn. Als het verhaal inderdaad zo afwijkt van de eerste berichtgeving die mede door enkele sleutelactoren in die media de wijde wereld werd ingestuurd (denk aan het Dan Rather-stuk in de laatste video) wat is dan de rol van zo'n media. Kritische onderzoekers van de actualiteit? Of verspreiders van de propaganda van hun broodheren. Misschien handelden ze in het belang van het land.En misschien is 'het land' in zo'n uitspraak een naar eufemisme voor de echelons van de macht. In hoeverre is een media die aanwijsbaar tijdens Operation Mockingbird moedwillig werd beïnvloed niet altijd een mogelijk slachtoffer van zo'n actoren?
Of zoals Noam Chomsky ooit vertelde in een interview
... [T]his became a part of contemporary political science, the founder of the modern field of communications, one of the leading american political scientists, Harold Laswell he explained a couple of years after this in the early 1930's that should no succumb to what he called democratic dogmatisms about men being the best judges of their own interests, because they're not, they're not the best judges of their own interests, WE'RE the best judges of their interests and we have to therefore just out of ordinary morality make sure that they don't have an opportunity to opt to act on the basis of their misjudgements and the way we nowadays in whats nowadays called a totalitarian state/military state or something, it's easy you just hold a bludgeon over their heads and if they get out of line you just smash them over the head, but as societies become more free and democratic you lose that capacity and therefore you have to turn to the techniques of propaganda.
The logic is clear -- propaganda is to a democracy what the bludgeon is to a totalitarian state and that's wise and good because again the common interests elude the bewildered herd, they cant figure them out. The public relations industry not only took this ideology on very explicitly but also acted on it, that's a huge industry, spending hundreds of..by now probably on the order of a billion dollars a year on it or something and its committment all along was to controlling the public mind.
Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 4.0 Internationaal-licentie.
Gebaseerd op een werk op vuurvandewolf.weebly.com.
Jimmy Carter en de verijdelde aanslag van Raymon Lee Harvey en Osvaldo Ortiz
There is always an easy solution to every problem. Neat, plausible, and wrong. H.L. Mencken