Uitstekend artikel op Apache waar De Wever's recente argumentatie inzake de cannabis gasboetes wat nader wordt bekeken.
http://www.apache.be/2013/09/12/cannabis-logica-argumentatieleer-en-bart-de-wever/
Een korte fragment uit het betreffende artikel:
' Maar de grootste drogreden is niet wat De Wever zegt maar hoe hij het zegt. Wat hem zo’n dodelijke debater maakt is zijn verongelijkte en cynische toon, die suggereert dat wat hij zegt toch de logica zelve is, dat ieder mens met een beetje gezond verstand toch moet inzien dat hij gelijk heeft en dat het godgeklaagd is dat iemand probeert hem tegen te spreken. Die suggestie dat wat hij zegt geen verdere bewijzen vraagt is een ‘ontduiken van de bewijslast’ en zichzelf zonder meer presenteren als iemand ‘die weet waarover hij praat’ is een drogreden bekend als een ‘autoriteitsargument’.
Tegen die toon kan geen enkel rationeel betoog opboksen. Als zijn argumenten worden ontkracht reageert De Wever daar niet op, hij trekt zijn mondhoek op, verlegt de aandacht en suggereert daarmee dat zijn gesprekspartner een onuitstaanbare muggenzifter is, die liever over details dan over de essentie discussieert, ook al zijn die details de essentie.'
http://www.apache.be/2013/09/12/cannabis-logica-argumentatieleer-en-bart-de-wever/
Een korte fragment uit het betreffende artikel:
' Maar de grootste drogreden is niet wat De Wever zegt maar hoe hij het zegt. Wat hem zo’n dodelijke debater maakt is zijn verongelijkte en cynische toon, die suggereert dat wat hij zegt toch de logica zelve is, dat ieder mens met een beetje gezond verstand toch moet inzien dat hij gelijk heeft en dat het godgeklaagd is dat iemand probeert hem tegen te spreken. Die suggestie dat wat hij zegt geen verdere bewijzen vraagt is een ‘ontduiken van de bewijslast’ en zichzelf zonder meer presenteren als iemand ‘die weet waarover hij praat’ is een drogreden bekend als een ‘autoriteitsargument’.
Tegen die toon kan geen enkel rationeel betoog opboksen. Als zijn argumenten worden ontkracht reageert De Wever daar niet op, hij trekt zijn mondhoek op, verlegt de aandacht en suggereert daarmee dat zijn gesprekspartner een onuitstaanbare muggenzifter is, die liever over details dan over de essentie discussieert, ook al zijn die details de essentie.'