War! Huh! Yeah! What is it good for? Absolutely noth.... Wacht eens even. Echt helemaal niets? Waarom voeren we dan zoveel oorlog als het toch voor niks goed zou zijn?
Vandaag gaan we ons toespitsen op de 'voordelen' van oorlog. Niet om kaki-shirts en GI Joe terug hip te maken, noch om De Crem een politieke raison d'être aan te bieden (naast het verkondigen dat we 'een waardevolle partner' zijn van een grootmacht die honderden keer meer middelen heeft dan zijn 'waardevolle' gekrulde lilliputpartner uit belgenland) Nee, denken over die voordelen is niet bedoeld als promo-oefening. Eerder een poging tot een meer genuanceerde kijk op 's werelds langdurige scenische rondvaart langs de drukbevaren bloederige oorlogsrivier.
Het eerste voordeel dat we gaan aanhalen is een klassieker: het economische voordeel. Echt wereldschokkend is dit voordeel niet; denk maar aan Irak en zijn rijkelijke oliebronnen. The spoils of war zoals dat nu heet en zoals dat vroeger ook al schering en inslag was. Waarbij het vroeger goud en slaven waren die meegesleurd werden naar de heimat en het tegenwoordig concessierechten voor olie en ertsen voor de vrienden van diezelfde heimat zijn.
En dan mogen we de grote winsten voor onze moderne variant van huurlingenlegers niet vergeten, genre Academi (voorheen Blackwater toen de naam nog niet té bezoedeld was geraakt door schandalen)
Er wordt dus nog altijd veel (bloed)geld verdient met oorlog. Vroeger konden de smeden de goden op hun blote knieën bedanken voor al het wapengekletter; tegenwoordig zijn het militaire bedrijven als Raytheon of Lockheed Martin die op hun blote knieën vallen (nadat hun persoonlijke butler eerst een zacht doekje op de grond heeft geplaceerd) Uiteraard zijn er nog vele andere lieverdjes die er aan verdienen. Elke bom en elk vliegtuig dat ingezet wordt, levert hun management een zoveelste villa op. Die nieuwe wijnkelder kost ook geld, niewaar?
Onderstaande video is een uitzending van Press TV, een Iraanse Engelstalige televisiezender die naar eigen zeggen poogt "...to give a second eye to Western audiences." Of dit dan betekent dat we mits enkel de Westerse media te gebruiken, verstoken zijn van enig dieptezicht laat ik in het midden, maar je weet maar nooit. Het kan misschien verhelderend zijn om eens uit het eigen blikveld te stappen.
De meeste mensen in het stuk (en bij PressTV) zijn westerse medewerkers (waaronder een Amerikaanse senator in dit stuk) dus wie weet dat het misschien toch iets dichter tegen de waarheid aanleunt dan de patriottische reclame die Fox zo graag uitzendt. Niettemin...het blijft staatsgesponserde media natuurlijk. Dus -zoals bij alles eigenlijk- te bekijken met voorbehoud.
Het eerste voordeel dat we gaan aanhalen is een klassieker: het economische voordeel. Echt wereldschokkend is dit voordeel niet; denk maar aan Irak en zijn rijkelijke oliebronnen. The spoils of war zoals dat nu heet en zoals dat vroeger ook al schering en inslag was. Waarbij het vroeger goud en slaven waren die meegesleurd werden naar de heimat en het tegenwoordig concessierechten voor olie en ertsen voor de vrienden van diezelfde heimat zijn.
En dan mogen we de grote winsten voor onze moderne variant van huurlingenlegers niet vergeten, genre Academi (voorheen Blackwater toen de naam nog niet té bezoedeld was geraakt door schandalen)
Er wordt dus nog altijd veel (bloed)geld verdient met oorlog. Vroeger konden de smeden de goden op hun blote knieën bedanken voor al het wapengekletter; tegenwoordig zijn het militaire bedrijven als Raytheon of Lockheed Martin die op hun blote knieën vallen (nadat hun persoonlijke butler eerst een zacht doekje op de grond heeft geplaceerd) Uiteraard zijn er nog vele andere lieverdjes die er aan verdienen. Elke bom en elk vliegtuig dat ingezet wordt, levert hun management een zoveelste villa op. Die nieuwe wijnkelder kost ook geld, niewaar?
Onderstaande video is een uitzending van Press TV, een Iraanse Engelstalige televisiezender die naar eigen zeggen poogt "...to give a second eye to Western audiences." Of dit dan betekent dat we mits enkel de Westerse media te gebruiken, verstoken zijn van enig dieptezicht laat ik in het midden, maar je weet maar nooit. Het kan misschien verhelderend zijn om eens uit het eigen blikveld te stappen.
De meeste mensen in het stuk (en bij PressTV) zijn westerse medewerkers (waaronder een Amerikaanse senator in dit stuk) dus wie weet dat het misschien toch iets dichter tegen de waarheid aanleunt dan de patriottische reclame die Fox zo graag uitzendt. Niettemin...het blijft staatsgesponserde media natuurlijk. Dus -zoals bij alles eigenlijk- te bekijken met voorbehoud.
De oorlogsindustrie is booming business. In tijden waar we nog half in de touwen liggen van een financiële crisis doet de oorlogsindustrie het uitstekend. De VS, die ongeveer 1/3 van de wereldproductie van wapens verzorgt (en dan komen klagen dat die terroristen beschikken over gevaarlijke wapens) is geheel verwacht koploper op dit gebied. Dat deze industrie dan ook behoorlijk wat in de pap te brokken heeft in het brokkenpiloot spelen is dan ook een evidentie. Op www.salon.com was er een interessant artikel dat deze toestand treffend beschreef: America, arms-dealer of the world.
Dat is uiteraard geen nieuwe situatie. President Eisenhower kaartte ooit in de laatste toespraak van zijn presidentschap deze situatie aan en het mogelijk gevaar voor de maatschappij als dit militair-industrieel complex zou ontsporen. En komende van een ex-generaal kon die waarschuwing tellen.
Dat is uiteraard geen nieuwe situatie. President Eisenhower kaartte ooit in de laatste toespraak van zijn presidentschap deze situatie aan en het mogelijk gevaar voor de maatschappij als dit militair-industrieel complex zou ontsporen. En komende van een ex-generaal kon die waarschuwing tellen.
Vaak wordt de uitspraak van het 'military-industrial complex' uit zijn context genomen. Op zich is het duidelijk dat, als je naar de volledige toespraak luistert, Eisenhower niet noodzakelijk een afbouw van de wapenindustrie voorstaat maar er eerder de noodzaak van inziet en evenwel een paar kanttekeningen bij plaatst. Maar nogmaals, in die tijd, komende van een generaal kon dat tellen. Het spook van de communismedreiging waarde door het Westen dus een fikse uitbreiding van de oorlogsindustrie was dan ook makkelijk te verkopen. Maar het brengt ons wel tot een andere minder bekende reden, de macro-economische.
In die tijd gingen -en gaan heden ten dage nog altijd- veel economen ervan uit dat het net de opkomst van de oorlogsindustrie was die de US uit de depressie hielp. Louis Hyman legt in een kort stuk uit waar dit idee vandaan komt. Een overheid in oorlogstijd heeft een diverse waslijst aan middelen nodig en bezit ten andere een focus om gigantische investeringen en een niet-aflatende vraag te creëren. Bommen en wapens hebben dan ook een beperkte levensduur (naast het actief beperken van andermans levensduur) zodat zolang de vredespijp achter de kast kan verstopt worden of er genoeg dreiging is, er een vaste afname kan verzekerd worden en de fabrieken blijven draaien. Sommige mensen noemen oorlogsindustrie dan ook het vliegwiel van de maatschappij. Een industrie die veel middelen en mensen kost, maar door zijn continue vraag dippen in consumptie en dus de economie kan uitvlakken.
Er zijn hier uiteraard verschillende kanttekeningen bij te plaatsen. Zo kan u, als u het nog niet deed, nog eens het stuk van Hyman aanklikken en bij de comment-sectie kijken waar enkele medemensen een paar rake opmerkingen geven. Zo lijkt het inderdaad maar gek dat grote investeringen in een industrie die weinig toegevoegde waarde heeft -maar eerder de waarde 'destructie' bezit- als positief zou beschouwd worden. Oorlog zorgt voor een stijgende vraag maar dat is niet moeilijk als je alles opnieuw moet opbouwen nadat het kapotgeschoten is. En hebben we echt zo'n nood aan vraag als de overeenkomende productie toch dient om andere middelen te vernietigen? Die vraag kan trouwens enkel ingelost worden door landen die niet persoonlijk getroffen zijn geworden door zo'n oorlog. Een platgebombardeerde fabriek haalt maar moeilijk zijn jaarlijkse target.
Voordeel twee is nauw verbonden met het economische. Het technisch-wetenschappelijke voordeel van oorlog. De hele vooruitgang in luchtvaarttechnologie die er door WO II kwam. Computers die ingezet werden om codes te breken, waardoor men in dit vakgebied rasse schreden vooruit zette. Het gekende atoomverhaal waarbij er een race ontstond tussen Amerikaanse wetenschappers en hun Duitse collega's om deze technologie te bemachtigen. De koude oorlog en de space race. De lijst is ellenlang. Als er wat oorlogsdruk op de ketel zit, levert de wetenschap altijd wat meer punch op dan in vredestijd.
Niet dat al die innovatie noodzakelijk altijd 'goed' is voor de bevolking, maar dat is niet waar het hier om draait. Oorlog geeft innovatie. Innovatie om beter te kunnen domineren. Let wel: niet noodzakelijk 'kapot te maken'. Want daar gaat oorlog niet (noodzakelijk) om. Als er morgen een slavegun uitgevonden wordt die slachtoffers direct omvormt tot gewilloze volgelingen kan je ervan uitgaan dat dit verkozen wordt boven gewone geweren (genocidale gedachten en plannen even buiten beschouwing gelaten) En dat menig bedrijfdsleider een aanvraag zal indienen voor een betaversie om op hun iets rebelsere werknemers uit te testen, lijkt me ook niet vergezocht.
Wie moderne wapentechnologie zegt, zegt DARPA. Of het Defense Advanced Research Projects Agency. Deze organisatie verbonden aan het DoD (Department of Defense) in de USA beheert het onderzoek naar militaire projecten en werd in het leven geroepen midden jaren '50 n.a.v. de Sputnik-crisis. Sinds die tijd en dankzij de gigantische fondsen die voorradig zijn, hebben ze aan de wieg gestaan van ontzettend veel technologieën: internet, windows, google maps, GPS, Tor internet anonimiteit,....
Waarbij je je kan afvragen in hoeverre de anonimiteit gewaarborgd wordt als degenen die zoiets uitvinden ook degenen zijn die achter het Information Awareness Office zitten: een amalgaam van DARPA-projecten rond surveillance met het meest spooky logo ooit, dat zo ontsnapt lijkt uit een nachtmerrie van een New World Order-'believer' (ps: nee, dit is niet gemaakt door één of andere gek of oproerkraaier, dit is het echte logo...wtf? inderdaad ja)
In die tijd gingen -en gaan heden ten dage nog altijd- veel economen ervan uit dat het net de opkomst van de oorlogsindustrie was die de US uit de depressie hielp. Louis Hyman legt in een kort stuk uit waar dit idee vandaan komt. Een overheid in oorlogstijd heeft een diverse waslijst aan middelen nodig en bezit ten andere een focus om gigantische investeringen en een niet-aflatende vraag te creëren. Bommen en wapens hebben dan ook een beperkte levensduur (naast het actief beperken van andermans levensduur) zodat zolang de vredespijp achter de kast kan verstopt worden of er genoeg dreiging is, er een vaste afname kan verzekerd worden en de fabrieken blijven draaien. Sommige mensen noemen oorlogsindustrie dan ook het vliegwiel van de maatschappij. Een industrie die veel middelen en mensen kost, maar door zijn continue vraag dippen in consumptie en dus de economie kan uitvlakken.
Er zijn hier uiteraard verschillende kanttekeningen bij te plaatsen. Zo kan u, als u het nog niet deed, nog eens het stuk van Hyman aanklikken en bij de comment-sectie kijken waar enkele medemensen een paar rake opmerkingen geven. Zo lijkt het inderdaad maar gek dat grote investeringen in een industrie die weinig toegevoegde waarde heeft -maar eerder de waarde 'destructie' bezit- als positief zou beschouwd worden. Oorlog zorgt voor een stijgende vraag maar dat is niet moeilijk als je alles opnieuw moet opbouwen nadat het kapotgeschoten is. En hebben we echt zo'n nood aan vraag als de overeenkomende productie toch dient om andere middelen te vernietigen? Die vraag kan trouwens enkel ingelost worden door landen die niet persoonlijk getroffen zijn geworden door zo'n oorlog. Een platgebombardeerde fabriek haalt maar moeilijk zijn jaarlijkse target.
Voordeel twee is nauw verbonden met het economische. Het technisch-wetenschappelijke voordeel van oorlog. De hele vooruitgang in luchtvaarttechnologie die er door WO II kwam. Computers die ingezet werden om codes te breken, waardoor men in dit vakgebied rasse schreden vooruit zette. Het gekende atoomverhaal waarbij er een race ontstond tussen Amerikaanse wetenschappers en hun Duitse collega's om deze technologie te bemachtigen. De koude oorlog en de space race. De lijst is ellenlang. Als er wat oorlogsdruk op de ketel zit, levert de wetenschap altijd wat meer punch op dan in vredestijd.
Niet dat al die innovatie noodzakelijk altijd 'goed' is voor de bevolking, maar dat is niet waar het hier om draait. Oorlog geeft innovatie. Innovatie om beter te kunnen domineren. Let wel: niet noodzakelijk 'kapot te maken'. Want daar gaat oorlog niet (noodzakelijk) om. Als er morgen een slavegun uitgevonden wordt die slachtoffers direct omvormt tot gewilloze volgelingen kan je ervan uitgaan dat dit verkozen wordt boven gewone geweren (genocidale gedachten en plannen even buiten beschouwing gelaten) En dat menig bedrijfdsleider een aanvraag zal indienen voor een betaversie om op hun iets rebelsere werknemers uit te testen, lijkt me ook niet vergezocht.
Wie moderne wapentechnologie zegt, zegt DARPA. Of het Defense Advanced Research Projects Agency. Deze organisatie verbonden aan het DoD (Department of Defense) in de USA beheert het onderzoek naar militaire projecten en werd in het leven geroepen midden jaren '50 n.a.v. de Sputnik-crisis. Sinds die tijd en dankzij de gigantische fondsen die voorradig zijn, hebben ze aan de wieg gestaan van ontzettend veel technologieën: internet, windows, google maps, GPS, Tor internet anonimiteit,....
Waarbij je je kan afvragen in hoeverre de anonimiteit gewaarborgd wordt als degenen die zoiets uitvinden ook degenen zijn die achter het Information Awareness Office zitten: een amalgaam van DARPA-projecten rond surveillance met het meest spooky logo ooit, dat zo ontsnapt lijkt uit een nachtmerrie van een New World Order-'believer' (ps: nee, dit is niet gemaakt door één of andere gek of oproerkraaier, dit is het echte logo...wtf? inderdaad ja)
En dat is nog maar enkel computergerelateerd. Darpa is van alle markten thuis. Lees de lijst eens geduldig na. 't Lijkt alsof je zo een dystopisch Philip K. Dick science fiction boek binnenstapt. Visueel kunnen we bijvoorbeeld op het vlak van robotica veel staaltjes van spitsvondigheid terugvinden op het net. Interessante maar soms nogal creepy spitsvondigheid als je de mogelijkheden ervan bedenkt.
Ook biotechnologie blijft niet achter. Designerbaby's zijn controversieel (eugenetica en het Deutsche überras in gedachten) maar er zijn vast een pak militaire bobo's die mondwateren bij de gedachte aan supersoldaten. Iets wat technisch steeds dichterbij lijkt te komen. Zij het met zo'n designer-baby's of misschien zelfs extra chromosomen in het menselijk DNA. Alletwee nog maar eens gerelateerd aan Darpa.
De oorlogsindustrie heeft een dynamiek gekregen die moeilijk te stoppen lijkt. En daar komt maar weinig moraal bij kijken. Veel van deze technologie sijpelt dan ook over naar de grote bedrijven. Al een geluk dat de mensen van Darpa niet de plak gaan zwaaien bij deze bedrijven. Anders waren we wel verder van huis. Oef!
Of dat had u maar gedacht/gehoopt. Regina Dugan, vroeger hoofd van Darpa en nu bij Google laat iets anders vermoeden. Dugan is trouwens de persoon die Darpa ook de weg opstuurde van crowdsourcing. Zeker deelnemen als u nog een goed tank-idee heeft!
De oorlogsindustrie heeft een dynamiek gekregen die moeilijk te stoppen lijkt. En daar komt maar weinig moraal bij kijken. Veel van deze technologie sijpelt dan ook over naar de grote bedrijven. Al een geluk dat de mensen van Darpa niet de plak gaan zwaaien bij deze bedrijven. Anders waren we wel verder van huis. Oef!
Of dat had u maar gedacht/gehoopt. Regina Dugan, vroeger hoofd van Darpa en nu bij Google laat iets anders vermoeden. Dugan is trouwens de persoon die Darpa ook de weg opstuurde van crowdsourcing. Zeker deelnemen als u nog een goed tank-idee heeft!
Technologie en oorlog. Geef ze een kamer en laat ze een weekend met rust. Men al hun flirtages.
En laat ons, terwijl de twee erop los vossen en een hoop hoogtechnologische en creepy nakomelingen bijmaken, naar voordeel drie gaan. Het derde voordeel is het crisis-politieke voordeel. Zoals het spreekwoord gaat: Never waist a good crisis! Als je wil dat dingen vooruitgaan tenminste. Of je nog een stapel grote veranderingen in je maatschappij wil doorvoeren. Ook voor al die keren dat er een vlugge nu-of-nooit-beslissing moet gebeuren, is er niks zo goed als een crisis. Het gevoel van acute nood waardoor je achteraf altijd kan zeggen: 'Ja, het was misschien niet de beste beslissing, maar we hadden weinig tijd en er moest iets beslist worden om het land/de banken/de bevolking/.... te redden. Na 9/11 kwam het ene na het andere wetsvoorstel op de proppen die de Amerikaanse bevolking -volledig murw geslagen door de traumatische gebeurtenis-schaapachtig meevolgden. Als men zou pogen in vredestoestand dezelfde beslissingen te nemen, zou dat nooit lukken. Kan je je voorstellen dat anno 1999 de president van de USA zou besluiten om iets als de Patriot Act voor te leggen? Amerika zou pek en veren direct weer ingevoerd hebben.
Tot de juiste crisis op de proppen kwam en al die plannen van het schap konden gehaald worden.
Maar crisispolitiek is uiteraard een fenomeen van alle tijden. Stel je een waslijst aan mogelijke projecten voor die iets te moeilijk liggen om erdoor te duwen. Wacht op het juiste moment dat voorbijkomt. Et voila! Iedereen schiet zo vlug mogelijk in actie voor de storm is gaan liggen. A perfect storm zoals dat heet. Het doet denken aan het uitstekende werk van Naomi Klein's Shock Doctrine.
En laat ons, terwijl de twee erop los vossen en een hoop hoogtechnologische en creepy nakomelingen bijmaken, naar voordeel drie gaan. Het derde voordeel is het crisis-politieke voordeel. Zoals het spreekwoord gaat: Never waist a good crisis! Als je wil dat dingen vooruitgaan tenminste. Of je nog een stapel grote veranderingen in je maatschappij wil doorvoeren. Ook voor al die keren dat er een vlugge nu-of-nooit-beslissing moet gebeuren, is er niks zo goed als een crisis. Het gevoel van acute nood waardoor je achteraf altijd kan zeggen: 'Ja, het was misschien niet de beste beslissing, maar we hadden weinig tijd en er moest iets beslist worden om het land/de banken/de bevolking/.... te redden. Na 9/11 kwam het ene na het andere wetsvoorstel op de proppen die de Amerikaanse bevolking -volledig murw geslagen door de traumatische gebeurtenis-schaapachtig meevolgden. Als men zou pogen in vredestoestand dezelfde beslissingen te nemen, zou dat nooit lukken. Kan je je voorstellen dat anno 1999 de president van de USA zou besluiten om iets als de Patriot Act voor te leggen? Amerika zou pek en veren direct weer ingevoerd hebben.
Tot de juiste crisis op de proppen kwam en al die plannen van het schap konden gehaald worden.
Maar crisispolitiek is uiteraard een fenomeen van alle tijden. Stel je een waslijst aan mogelijke projecten voor die iets te moeilijk liggen om erdoor te duwen. Wacht op het juiste moment dat voorbijkomt. Et voila! Iedereen schiet zo vlug mogelijk in actie voor de storm is gaan liggen. A perfect storm zoals dat heet. Het doet denken aan het uitstekende werk van Naomi Klein's Shock Doctrine.
Voordeel vier is het maatschappij-bestendigende voordeel. Oorlog zorgt voor stabiliteit. Huh? Je loopt hier net te verkondigen dat oorlog voor crisissen zorgt, een perfecte storm creëert en wat-weet-ik-niet-allemaal en opeens ga je doodleuk zeggen dat oorlog voor stabiliteit zorgt?
Ja, klopt. Dat is precies wat ik ga zeggen. Oorlog en de dreiging van oorlog is de ultieme raison d'être van het staatsapparaat. Wanneer den Fritz of den Jap op onze deuren bonken, dient de grote roerganger zijn troepen rond zich te verzamelen die voor de glorie en de eer van het vaderland ten strijde trekken. Oorlog zorgt voor cohesie van de natie en laat iedereen achter dezelfde vlag -of vod- lopen. En als er een paar soldaten in de loopgraven wat minder natiegeloof hebben, zal een pak van hen waarschijnlijk toch sneuvelen. De gelukzakken die het overleven zijn waarschijnlijk zo blij dat ze er het levend vanaf hebben gebracht, dat ze het niet zo erg vinden om achteraf met die vlag of vod wat te gaan vendelen op het overwinnings/overlevings-feestje.
Als de vijand aankomt, lijkt een coherente strijdmacht met één focus de beste manier om de oorlog te winnen. Het is geen wonder dat in tijden van oorlog in het oude Rome de republiek in oorlogstijd een dictator met absolute macht aanstelde om meer kans op succes te hebben dan het langzame gepalaver van een senaat. Pruisen, één van de onderdelen waaruit Duitsland gegroeid is, had een berucht beroepsleger, maar werd in één van de vele oorlogen met de Fransen door Napoleon en zijn volksleger in de pan gehakt. Von Clausewitz, een Pruisische generaal schreef er later het beruchte boek Vom Kriege over. Ideologische verbondenheid en geloof creëert een veel sterker leger dan betaalde huurlingen. Een leger dat niet muit, dat ontberingen doorstaat als het voor de goede zaak is,...
Die gekanaliseerde emotie van 'wij tegen zij' zie je ook terug bij heftige sportfanaten in bijvoorbeeld het voetbal. Waarbij de symboliek of de clubkleuren een verbondenheid creëren (zelfs al zou het bestuur sjoemelen of zelfs als verdienen de spelers duizenden keren meer dan wat die fan met zijn minimumloon verdient) Het bij de groep horen en het samen 'ten strijde trekken' is nationale doping. Of dacht u dat vb. de N-VA blij is met de huidige hausse in het Belgische voetbal? En dat de verkiezingen zo'n maand voor het WK in Brazilië vallen en we waarschijnlijk steeds verder in de duivels-gekte zullen beland zijn tegen dan. Maar helaas voor hen. Er is -voorlopig- geen Vlaams team dat de supporters ten strijde kan doen trekken (of het moet zijn dat de mannen zelf een clubje oprichten)
Ja, klopt. Dat is precies wat ik ga zeggen. Oorlog en de dreiging van oorlog is de ultieme raison d'être van het staatsapparaat. Wanneer den Fritz of den Jap op onze deuren bonken, dient de grote roerganger zijn troepen rond zich te verzamelen die voor de glorie en de eer van het vaderland ten strijde trekken. Oorlog zorgt voor cohesie van de natie en laat iedereen achter dezelfde vlag -of vod- lopen. En als er een paar soldaten in de loopgraven wat minder natiegeloof hebben, zal een pak van hen waarschijnlijk toch sneuvelen. De gelukzakken die het overleven zijn waarschijnlijk zo blij dat ze er het levend vanaf hebben gebracht, dat ze het niet zo erg vinden om achteraf met die vlag of vod wat te gaan vendelen op het overwinnings/overlevings-feestje.
Als de vijand aankomt, lijkt een coherente strijdmacht met één focus de beste manier om de oorlog te winnen. Het is geen wonder dat in tijden van oorlog in het oude Rome de republiek in oorlogstijd een dictator met absolute macht aanstelde om meer kans op succes te hebben dan het langzame gepalaver van een senaat. Pruisen, één van de onderdelen waaruit Duitsland gegroeid is, had een berucht beroepsleger, maar werd in één van de vele oorlogen met de Fransen door Napoleon en zijn volksleger in de pan gehakt. Von Clausewitz, een Pruisische generaal schreef er later het beruchte boek Vom Kriege over. Ideologische verbondenheid en geloof creëert een veel sterker leger dan betaalde huurlingen. Een leger dat niet muit, dat ontberingen doorstaat als het voor de goede zaak is,...
Die gekanaliseerde emotie van 'wij tegen zij' zie je ook terug bij heftige sportfanaten in bijvoorbeeld het voetbal. Waarbij de symboliek of de clubkleuren een verbondenheid creëren (zelfs al zou het bestuur sjoemelen of zelfs als verdienen de spelers duizenden keren meer dan wat die fan met zijn minimumloon verdient) Het bij de groep horen en het samen 'ten strijde trekken' is nationale doping. Of dacht u dat vb. de N-VA blij is met de huidige hausse in het Belgische voetbal? En dat de verkiezingen zo'n maand voor het WK in Brazilië vallen en we waarschijnlijk steeds verder in de duivels-gekte zullen beland zijn tegen dan. Maar helaas voor hen. Er is -voorlopig- geen Vlaams team dat de supporters ten strijde kan doen trekken (of het moet zijn dat de mannen zelf een clubje oprichten)
Er zijn waarschijnlijk nog vele andere voordelen te ontdekken of bespreken, maar vijf lijkt me een mooi getal om mee af te ronden. Het vijfde is nogal dubieus. Zeker om de titel 'voordeel' te krijgen. Nochtans lijkt me het waard om te vermelden. Voordeel vijf: we houden gewoon van oorlog.
Het zweet op ons aangezicht, de rush van competitie, die rode woede die we kunnen loslaten om ons af te reageren. Al die frustraties, al die persoonlijke trauma's die we kwijt kunnen op al degenen die toevallig in ons vizier komen. Een gezicht is ook wat zachter dan een muur als je de woede uit je lijf moet kloppen.
Ik overdrijf het waarschijnlijk wat, maar er is zeker een deel van de bevolking die als uitlaatklep naar agressie neigt. Of laten we terug het voorbeeld van de voetbalsupporter/hooligan erbij nemen. Veel van die mannen hebben een gewone job in de week, maar als het weekend eraan komt, is het tijd voor de vuisten te laten spreken. Hooliganschermutselingen lijken dan ook het equivalent van de film Fight Club, waarbij de gewone 'man in de straat' uit onvrede met de maatschappij zich te buiten gaat aan vechten en het beurtelings vertimmeren van elkaars gezicht.
Het voetbalaspect is voor hooligans dan ook een bijkomstigheid. Enkele weken vooraf worden plannen en boksijzers gesmeed, de twee 'legers' spreken een plek af, de anticipatie stijgt en op de Dag des Oordeels wordt een ware veldslag uitgevochten. Voor de kick, de leut en de deur van een arme man die zijn kleine fiat professioneel ziet gesloopt worden in het oorlogsgeweld.
Maar goed, alles om ons wat af te reageren, toch?
Het zweet op ons aangezicht, de rush van competitie, die rode woede die we kunnen loslaten om ons af te reageren. Al die frustraties, al die persoonlijke trauma's die we kwijt kunnen op al degenen die toevallig in ons vizier komen. Een gezicht is ook wat zachter dan een muur als je de woede uit je lijf moet kloppen.
Ik overdrijf het waarschijnlijk wat, maar er is zeker een deel van de bevolking die als uitlaatklep naar agressie neigt. Of laten we terug het voorbeeld van de voetbalsupporter/hooligan erbij nemen. Veel van die mannen hebben een gewone job in de week, maar als het weekend eraan komt, is het tijd voor de vuisten te laten spreken. Hooliganschermutselingen lijken dan ook het equivalent van de film Fight Club, waarbij de gewone 'man in de straat' uit onvrede met de maatschappij zich te buiten gaat aan vechten en het beurtelings vertimmeren van elkaars gezicht.
Het voetbalaspect is voor hooligans dan ook een bijkomstigheid. Enkele weken vooraf worden plannen en boksijzers gesmeed, de twee 'legers' spreken een plek af, de anticipatie stijgt en op de Dag des Oordeels wordt een ware veldslag uitgevochten. Voor de kick, de leut en de deur van een arme man die zijn kleine fiat professioneel ziet gesloopt worden in het oorlogsgeweld.
Maar goed, alles om ons wat af te reageren, toch?
Een goeie oorlog verdient altijd een toemaatje en dat is bij deze blog niet anders. Speciaal voor Jan en alleman is er het illustere werk Report from Iron Mountain.
Dit boek, dat gepubliceerd werd in 1967, is één van de meest controversiële boeken geweest uit de moderne geschiedenis. En waarschijnlijk heeft u er toch nooit van gehoord. Lezen is een verloren kunde. Het boek claimt een rapportage te zijn van een geheim specialistenpanel die in opdracht van de DoD (Department of Defense) onderzoekt wat de gevolgen zouden zijn voor de US als die in een staat van vrede zou terechtkomen (in plaats van de de staat van oorlog en de daarbijhorende oorlogsindustrie en -cultuur)
Volgens de overlevering klapte één panellid genaamd 'John Doe' uit de biecht en was hij ervoor verantwoordelijk dat dit geheime rapport gelekt en uiteindelijk gepubliceerd werd. Kenneth Galbraith, een bekende econoom met wereldstatus, verkondigde daarna enkele keren dat wat het boek verklaarde echt was en dat hij enkele keren had meegewerkt zonder zelf in het panel te zitten.
Het boek zorgde daarna voor heel wat deining en volgens sommige bronnen zou toenmalig president Johnson volledig over de rooie zijn gegaan, briesend dat het rapport monddood moest gemaakt worden.
Enkele jaren later kwam Leonard Lewin naar voor die het boek claimde als een satirische spoof, maar het was te laat. De explosieve content van het boek was gaan vliegen en tot op de dag van vandaag zijn er verschillende mensen die geloven dat het rapport echt is en de claim van Lewin damage control was.
Op de site www.crashrecovery.org staat een overzicht van de geschiedenis en controverse rond het boek. Waarom het waarschijnlijk een spoof is, waarom het misschien toch echt is, over wat het gaat,...
Gezien de tijdsgeest denk ik zelf dat het een inderdaad een satire is. Maar dat de satire wel een goeie is. Er zijn verschillende denktanks die op neutrale en koele wijze zo'n berekeningen en gesprekken houden, wat waarschijnlijk de reden verklaart waarom zoveel mensen meegingen in het verhaal. Omdat het net plausibel genoeg is omwille van de gangbare praktijken (de militaire denktank RAND Corporation is een goed voorbeeld) Het boek is niet al te lang en het lezen waard als u houdt van wat mystery en een scherpe satire.
War! Huh! Yeah! What is it good for? Zo, nu weet u ook weer wat antwoorden als u die vraag krijgt voorgeschoteld.
Dit boek, dat gepubliceerd werd in 1967, is één van de meest controversiële boeken geweest uit de moderne geschiedenis. En waarschijnlijk heeft u er toch nooit van gehoord. Lezen is een verloren kunde. Het boek claimt een rapportage te zijn van een geheim specialistenpanel die in opdracht van de DoD (Department of Defense) onderzoekt wat de gevolgen zouden zijn voor de US als die in een staat van vrede zou terechtkomen (in plaats van de de staat van oorlog en de daarbijhorende oorlogsindustrie en -cultuur)
Volgens de overlevering klapte één panellid genaamd 'John Doe' uit de biecht en was hij ervoor verantwoordelijk dat dit geheime rapport gelekt en uiteindelijk gepubliceerd werd. Kenneth Galbraith, een bekende econoom met wereldstatus, verkondigde daarna enkele keren dat wat het boek verklaarde echt was en dat hij enkele keren had meegewerkt zonder zelf in het panel te zitten.
Het boek zorgde daarna voor heel wat deining en volgens sommige bronnen zou toenmalig president Johnson volledig over de rooie zijn gegaan, briesend dat het rapport monddood moest gemaakt worden.
Enkele jaren later kwam Leonard Lewin naar voor die het boek claimde als een satirische spoof, maar het was te laat. De explosieve content van het boek was gaan vliegen en tot op de dag van vandaag zijn er verschillende mensen die geloven dat het rapport echt is en de claim van Lewin damage control was.
Op de site www.crashrecovery.org staat een overzicht van de geschiedenis en controverse rond het boek. Waarom het waarschijnlijk een spoof is, waarom het misschien toch echt is, over wat het gaat,...
Gezien de tijdsgeest denk ik zelf dat het een inderdaad een satire is. Maar dat de satire wel een goeie is. Er zijn verschillende denktanks die op neutrale en koele wijze zo'n berekeningen en gesprekken houden, wat waarschijnlijk de reden verklaart waarom zoveel mensen meegingen in het verhaal. Omdat het net plausibel genoeg is omwille van de gangbare praktijken (de militaire denktank RAND Corporation is een goed voorbeeld) Het boek is niet al te lang en het lezen waard als u houdt van wat mystery en een scherpe satire.
War! Huh! Yeah! What is it good for? Zo, nu weet u ook weer wat antwoorden als u die vraag krijgt voorgeschoteld.